Πρόκειται για ένα από τα πιο απομονωμένα μέρη του πλανήτη. Η τάιγκα της Σιβηρίας είναι το πιο εκτενές μεγαοικοσύστημα όπου φύεται το 29% των δασικών εκτάσεων της γης που καλύπτουν 13,5 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Το καλοκαίρι, το οποίο διαρκεί ελάχιστο χρόνο, οι θερμοκρασίες είναι μεταξύ 10 και 15 °C και τον χειμώνα, που διαρκεί έξι μήνες, η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει κάτω από -30 °C.
Αν και καταλαμβάνει το 11% της έκτασης του βόρειου ημισφαιρίου, κατοικείται από ελάχιστους κατοίκους. Αρκούδες, λύκοι, τσακάλια, τίγρεις και ελάφια είναι τα μοναδικά όντα που καταφέρνουν να επιζήσουν στις πολικές θερμοκρασίες του αφιλόξενου μέρους. Ωστόσο, υπάρχουν και εξαιρέσεις, καθώς το 1978, γεωλόγοι που επισκέφθηκαν τη Σιβηρία, ήρθαν αντιμέτωποι με μια μοναδική «ανακάλυψη». Όχι δεν εντόπισαν κάποιο σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο αλλά μια πενταμελή οικογένεια, που ζούσε στη Σιβηρία απομονωμένη επί 40 χρόνια!
Ένας άντρας μαζί με τα παιδιά του, έμεναν σε μια καλύβα, 150 μίλια μακριά από τον κοντινότερο οικισμό, σε ένα αχαρτογράφητο σημείο της τάιγκας, όπου κανείς ποτέ δεν είχε ζήσει. Το σπίτι τους είχε κατασκευαστεί από δέντρα και είχε πολύ μικρά παράθυρα. Ήταν ημιάγριοι και ζούσαν σε πρωτόγονες συνθήκες. Ο ηλικιωμένος άντρας μιλούσε ρωσικά, ενώ τα παιδιά του είχαν αναπτύξει δική τους διάλεκτο.
Όπως έγινε γνωστό ο Karp Lykov ήταν μέλος της αίρεσης «Παλαιόπιστων», μιας φονταμενταλιστικής ρωσο-ορθόδοξης σέχτας που κυνηγήθηκε από το Μεγάλο Πέτρο. Το 1936 η οικογένεια ζούσε σε μια πόλη της Ρωσίας, όταν μια σοβιετική περίπολος σκότωσε τον αδερφό του Karp, πήρε την οικογένεια του και έφυγε για τη Σιβηρία. Από τότε δεν τον είδε ποτέ ξανά κανείς.
Επί 40 χρόνια ζούσε στα σύνορα της Μογγολίας απομονωμένος με τη σύζυγο και τον γιο και την κόρη του. Το 1940 απέκτησαν έναν ακόμη γιο και το 1943 μια κόρη.
Τρέφονταν με άγρια μούρα και λαχανικά, μπουρέκια πατάτας αναμειγμένα με σίκαλη και σπόρους κάνναβης. Για τα ρούχα τους χρησιμοποιούσαν ύφασμα κάνναβης. Το πολικό ψύχος και η έλλειψη τροφής έφερε πολλές φορές την οικογένεια αντιμέτωπη με τον θάνατο. Τέλη του 1950 η σύζυγός του πέθανε από την πείνα. Ο πατέρας με τα υπόλοιπα παιδιά του συνέχιζαν να ζουν στα βάθη της σιβηρικής τάιγκας. Για να επιβιώσουν στην άγρια φύση έμαθαν να κυνηγούν με όπλα και τόξα, ενώ ο γιος του Dmitry, κυνηγούσε χωρίς παπούτσια και αρκετές ημέρες ζούσε στην ύπαιθρο, σε 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Οι γνώσεις των παιδιών ήταν ελάχιστες. Στο σπίτι είχαν μόνο θρησκευτικά βιβλία και οι γνώσεις τους για τον κόσμο περιορίζονταν στο ότι υπάρχουν πόλεις με ανθρώπους και χώρες όπως η Ρωσία.
Οι επιστήμονες πλησίασαν την οικογένεια και τους πρόσφεραν φαγητό και τσάι, όμως αρνήθηκαν. Το μόνο που δέχτηκε ο Karp ήταν το αλάτι, καθώς είχε 4 δεκαετίες να το γευτεί. Δεν γνώριζαν ότι είχε ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ότι ο άνθρωπος πάτησε στο Φεγγάρι. Οι ρεπόρτερ της εφημερίδας Smithsonian έφτασαν στο σημείο και τους έδειξαν τα «θαύματα» της τεχνολογίας, και όπως ανέφερε ένας δημοσιογράφος αυτό που ενθουσίασε περισσότερο τον Κarp ήταν μια σακούλα από σελοφάν.
Η οικογένεια αρνήθηκε να φύγει από το σπίτι της παρά την πρόσκληση των επιστημόνων και των δημοσιογράφων. Παρέμειναν στην καλύβα, όμως πλέον είχαν στη διάθεσή τους μαχαίρια, πιρούνια, λαβές και σπόρους για να καλλιεργήσουν.
Το 1981 τρία από τα παιδιά πέθαναν σε διάστημα λίγων ημερών από νεφρική ανεπάρκεια και από πνευμονία. Ο Karp πέθανε το 1988 ενώ η τελευταία του κόρη, 72χρονη Αγκάφα συνεχίζει να ζει μόνη της στη Σιβηρία ως ερημίτισσα παρά τις προσπάθειες της ρωσικής κυβέρνησης να την φέρει πίσω στον πολιτισμό.
Διαβάστε επίσης: 
