Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Ο πατέρας του καταγόταν από τους Αγίους Βαβατσινιάς της Λάρνακας και ήταν παντοπώλης. Η μητέρα του, κόρη γεωπόνου, από τη Ρόδο.
Το 1951, μαθητής του Αβερώφειου Γυμνασίου Αλεξάνδρειας, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική.
Ξεκίνησε μαθήματα βιολιού, αλλά τον κέρδισε η κιθάρα.
Πριν την αποφοίτησή του, το 1954 έφτιαξε με φίλους του μία μικρή κομπανία που έπαιζε σε φιλικές και οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Ο πατέρας του τότε βλέποντας το ταλέντο του, αγόρασε το πρώτο του πιάνο.
Το 1955 με τέσσερις φίλους του φθάνει στην Αθήνα, για να σπουδάσει φαρμακοποιός. Συγκατοικούν στο Κολωνάκι.
Ένα χρόνο μετά εγκαταλείπει τη φαρμακευτική σχολή και αρχίζει σπουδές στην Ανωτάτη Εμπορική.
Για ένα μικρό διάστημα φοιτά και στη Σχολή Βακαλό, επειδή ήθελε να γίνει ζωγράφος.
Το 1957, αποφάσισε ότι θα μείνει μόνιμα στην Αθήνα και νοικιάζει σπίτι στην γειτονιά των καλλιτεχνών και των διανοουμένων, την Κυψέλη.
Τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στη Νέα Σμύρνη. Εκεί συνειδητοποίησε πως το μόνο με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί είναι η μουσική και παράτησε οριστικά τις σπουδές του.
Τότε έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει: από γκαρσόνι σε ταβέρνα της Κω μέχρι γραφίστας σε διαφημιστικό γραφείο ή διακοσμητής.
Ανακαλύπτει τη μαρξιστική ιδεολογία, τον Μάνο Χατζιδάκι, ενώ το όνομά του φιγουράρει δεύτερο το 1961 όταν μια ομάδα 83 νέων -Φίλοι της Μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη- στέλνουν στον Τύπο επιστολή διαμαρτυρίας «δια την άδικον και αντιπνευματικήν στάσιν των Ραδιοφωνικών μας Σταθμών, έναντι των τραγουδιών του, δια του αποκλεισμού από τας εκπομπάς των».
Το «Τραγούδι του δρόμου» είναι το πρώτο του ηχογραφημένο τραγούδι το 1962, όταν μία φίλη τον έφερε σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα.
Το 1963, έδωσε από κοινού με τον Χρήστο Λεοντή την πρώτη του συναυλία στο θέατρο Ακροπόλ.
Το 1964 εμφανίζεται σε μπουάτ στο Κολωνάκι με τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο. Εκεί ένα κορίτσι του δίνει κάποιους στίχους που σημαδεύουν την κατοπινή του πορεία: είναι η Κωστούλα Μητροπούλου. Οι στίχοι μετατρέπονται στα τραγούδια «Ο δρόμος» και «Ο στρατιώτης».
Το 1965 παντρεύτηκε τη Μάρω Λήμνου και ένα χρόνο μετά γεννήθηκε η κόρη τους Μυρσίνη. Το πραξικόπημα ανατρέπει τη ζωή του και προκειμένου να αποφύγει τη σύλληψη μετακομίζει στο Λονδίνο για έξι μήνες, όπου παίζει μπουζούκι σε ελληνικές και κυπριακές ταβέρνες για να ζήσει. Το 1968 επιστρέφει στην Ελλάδα.
Συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα και γίνεται ο συνθέτης του καθημερινού λαϊκού τραγουδιού.
Το 1981 εισάγεται στο Γενικό Κρατικό με περικαρδίτιδα, νεφρική ανεπάρκεια και πίεση.
Στις 8 Ιουνίου 1982 παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλεύεται για ένα μήνα. Στις 16 Αυγούστου ταξιδεύει στη Μόσχα για να συνεχίσει τη νοσηλεία του.
Στις 7 Σεπτεμβρίου χτυπιέται από δεύτερο εγκεφαλικό και δέκα μέρες αργότερα φεύγει για πάντα. Ο ρομαντικός αυτός καλλιτέχνης που άλλαξε τον τρόπο που ακούμε τη μουσική είναι ο Μάνος Λοΐζος.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Στην Αθήνα αν καβαλήσεις το καλάμι εγώ πρώτος θα σ’ αρνηθώ». Με αυτά τα λόγια του πατέρα του, ο νεαρός με την κιθάρα έφυγε από τη Λεμεσό για την Αθήνα όπου διέπρεψε. Τον αναγνωρίζετε;
