Στις φυλακές του 18ου αιώνα στις ΗΠΑ, επικρατούσε χάος.
Εκατοντάδες κρατούμενοι έμεναν σε κελιά που προορίζονταν για πολύ λιγότερο κόσμο, φωνές, ξυλοδαρμοί, κακουχίες και ακαθαρσίεςς παντού.
Το 1878 τα μέλη ενός φιλανθρωπικού συλλόγου της πολιτείας της Φιλαδέλφεια αποφάσισαν να πάρουν μέτρα για να εξαλείψουν αυτή την απάνθρωπη μεταχείριση.
Ο Μπέντζαμιν Ρας, ένας από τους πιο πετυχημένους γιατρούς της περιοχής, ζήτησε να χτιστεί ένα σωφρονιστικό ίδρυμα, το οποίο θα είχε ως στόχο να επαναφέρει την ψυχολογική υγεία των κρατούμενων, μέσω της απομόνωσης και της ηρεμίας.
Αρνούνταν κατηγορηματικά να το αποκαλέσει «φυλακή», όπως επίσης αρνούνταν να δεχτεί ισοβίτες.
Οι κρατούμενοι δεν έπρεπε να έχουν ποινές πάνω από τα οχτώ χρόνια, κατά τα οποία οι κρατούμενοι θα ζούσαν απομονωμένοι στα κελιά τους για να σκεφτούν το έγκλημά τους και να προσευχηθούν στον Θεό.
Η πρόταση του έγινε δεκτή και το ίδρυμα τέθηκε σε λειτουργία τριάντα χρόνια αργότερα.
Είχε χωρητικότητα 250 ατόμων και ήταν πιο πολυτελές από τον Λευκό Οίκο.
Όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ζεσταινόταν με κάρβουνα, οι κρατούμενο στο Eastern State Penitentiary της Φιλαδέλφειας είχαν κεντρική θέρμανση, καζανάκι στις τουαλέτες και τρεχούμενο νερό.
Τα έξοδα του ιδρύματος έφταναν τα 780 χιλιάδες δολάρια, ποσό που σήμερα αντιστοιχεί στα 16 εκατομμύρια δολάρια. Μόνο τα έξοδα του αμερικανικού κογκρέσου ξεπερνούσαν αυτό το ποσό.
Αν και ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, η φιλάνθρωπη φιλοσοφία του ιδρύματος δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Απαγορευόταν κάθε είδους ομιλίας ή επικοινωνίας μεταξύ των κρατούμενων και στο κτίριο επικρατούσε απόλυτη σιγή. Όταν οι φυλακισμένοι έβγαιναν στο προαύλιο για γυμναστική, φορούσαν κουκούλες για να μην αναγνωρίζονται.
Η έλλειψη επικοινωνίας, αν και σε ορισμένους είχε θετικό αποτέλεσμα, στους περισσότερους προκάλεσε ψυχολογικά προβλήματα και δεν ήταν λίγοι αυτοί που βγαίνοντας από το σωφρονιστικό ίδρυμα, έπρεπε να νοσηλευτούν σε ψυχιατρικό.
«Αυτοί που σχεδίασαν αυτό το σύστημα, δεν ξέρουν τι κάνουν», έγραψε στο ημερολόγιό του ο κρατούμενος Κλάρενς Κλάιντινστ. «Θεωρώ ότι αυτή η αργή και καθημερινή ενασχόληση με τα μυστήρια του μυαλού είναι πολύ χειρότερη από οποιοδήποτε σωματικό βασανιστήριο. Τα αποτελέσματα δεν είναι εμφανή στο μάτι και οι κραυγές του πόνου δεν μπορούν να ακουστούν από ανθρώπινο αυτί».
Το ίδρυμα έπαψε να λειτουργεί με αυτό το σύστημα στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν άρχισαν να καταφτάνουν εκατοντάδες κρατούμενοι και ο αριθμός τους ξεπέρασε κατά πολύ τις προδιαγραφές του κτιρίου.
Στο τέλος, σε κάθε κελί έμεναν περισσότεροι από δύο κρατούμενοι και σταδιακά, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να απαγορευτούν οι ομιλίες.
Έκτοτε, το ίδρυμα λειτουργούσε όπως κάθε άλλη φυλακή, δεχόταν ακόμα και ισοβίτες, ανάμεσα τους και τον γκάνγκστερ Αλ Καπόνε, που έμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα.
12 Πίθηκοι
Το ίδρυμα έκλεισε το 1971 και δύο δεκαετίες αργότερα, χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα της ταινίας επιστημονικής φαντασίας «Δώδεκα Πίθηκοι» του σκηνοθέτη Τέρι Γκίλιαμ.
Στον χώρο του ιδρύματος στήθηκε το ψυχιατρείο όπου νοσηλεύεται ο πρωταγωνιστής Μπρους Γουίλις, ο οποίος υποδύθηκε έναν άντρα που έρχεται απ’ το μέλλον.
Ο Γουίλις, που τότε ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ, δέχτηκε να παίξει στην ταινία χωρίς συμφωνημένη αμοιβή, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη.
Πληρώθηκε μόνο αφού προβλήθηκε η ταινία, από τα έσοδα των εισιτηρίων.
Ο Γκίλιαμ αρχικά θεωρούσε ότι δεν διέθετε την απαραίτητη ευαισθησία για τον ρόλο, αλλά άλλαξε γνώμη όταν είδε τη σκηνή στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», όπου ο Τζον Μακλέιν μιλάει για τη γυναίκα του, ενώ βγάζει γυαλιά απ’ τα πόδια του. Όταν έμαθε ότι τα λόγια του Μακλέιν ήταν αυτοσχεδιασμός του Γουίλις, εντυπωσιάστηκε και του έδωσε τον ρόλο.
Για την ερμηνεία του στη ταινία ήταν υποψήφιος για Όσκαρ και ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος όταν πήρε τον ρόλο ήταν άσημος.
Μέχρι όμως να βγει η ταινία στους κινηματογράφους είχε γίνει πασίγνωστος, καθώς είχαν εν τω μεταξύ κυκλοφορήσει το «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα» και το «Seven».
Για να φαίνεται πιο ρεαλιστική η ερμηνεία του ως τρόφιμος ψυχιατρείου, ο Γκίλιαμ έκρυψε τα τσιγάρα του και πολλή απ’ τη νευρικότητα του Πιτ στην ταινία ήταν καθ’ όλα φυσική.
Διαβάστε ακόμα: Ο συγγραφέας που συμμετείχε σε πειράματα σε ψυχιατρείο και έγραψε τη «Φωλιά του Κούκου».
