«Μου έμεινε η οσμή των πτωμάτων που βρίσκονταν διάσπαρτα στους δρόμους της Άσσιας μετά τις δολοφονίες που διέπραξαν Τούρκοι στρατιώτες. Μύριζε θάνατο όλο το χωριό και ο φόβος βασίλευε παντού».
Η πιο πάνω περιγραφή ανήκει στον κ. Γιάννο Δημητρίου ο οποίος τον Αύγουστο του 1974 ήταν 11 ετών και ο οποίος κουβαλά μισού αιώνα ματωμένες μνήμες. Ήταν παρών στη σύλληψη των 70 Ασσιωτών, οι οποίοι στη συνέχεια εκτελέστηκαν και ρίφθηκαν σε πηγάδια στην περιοχή Ορνίθι, «το Άουσβιτς» της Κύπρου, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Φιλελεύθερου ο κύριος Δημητρίου αποκάλυψε:
«Μετά την εισβολή μεταναστεύσαμε στην Αμερική, όπου άρχισα να φοιτώ σε δημοτικό σχολείο. Η δασκάλα μας, Έντνα Μέρφι, μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση για το τι μας συγκλόνισε περισσότερο στη ζωή μας. Περιέγραψα σε τρεισήμισι σελίδες τα γεγονότα που έζησα τον Αύγουστο του 1974. Αυτή η καταγραφή με βοήθησε να κρατήσω τις μνήμες.
» Αξίζει να αναφέρω ότι η δασκάλα μου φύλαξε την έκθεσή μου και όταν το 1983 επέστρεψα στην Αμερική (ενδιάμεσα επιστρέψαμε στην Κύπρο) με υποτροφία, ήρθε στο εστιατόριο του θείου μου για να με δει. Με αγκάλιασε, με φίλησε και τράβηξε κάτι από την τσάντα της και με ρώτησε: «Το θυμάσαι αυτό;». Μου έδειξε την έκθεση που είχα γράψει το 1975 και μου είπε: «Ήταν αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο από όσα κείμενα μάζευα στην καριέρα μου μέχρι και τώρα που αφυπηρετώ». Το κράτησε και ύστερα από δύο χρόνια μου έστειλε αντίγραφο».
Το απόσπασμα της έκθεσης του 11χρονου, τότε, Γιάννου Δημητρίου:
«…Το χωριό άρχισε να βρωμά διότι αυτοί τους οποίους είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι ήταν άταφοι. Μια μέρα ήρθε στο χωριό ένας Τούρκος γιατρός και μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε όλοι διότι ο αέρας ήταν μολυσμένος. Έτσι οι Τούρκοι αποφάσισαν να μας αφήσουν να φύγουμε.
» Το βράδυ όμως πριν από την ημέρα που θα φεύγαμε κάποιοι άντρες δραπέτευσαν από τη φυλακή. Οι Τούρκοι θύμωσαν και δεν μας άφησαν να φύγουμε. Άρχισαν να τιμωρούν τους άλλους αιχμαλώτους, χτυπώντας και κλωτσώντας τους. Εμείς περιμέναμε ακόμα μια μέρα και μετά ακόμα μια. Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή. Μύριζε πολύ άσχημα και αναγκαζόμασταν να κλείνουμε το στόμα και τη μύτη με μαντίλια για να μην αναπνέουμε τον μολυσμένο αέρα».
Ο κ. Δημητρίου μίλησε για τα οστά που βρέθηκαν στα πηγάδια όπου ρίφθηκαν οι δολοφονηθέντες Ασσιώτες, όταν είχαν μετακινηθεί πλέον τα περισσότερα οστά σε μια προσπάθεια να μην εντοπιστούν ποτέ. Στον γιο ενός αγνοουμένου παραδόθηκε μόνο ένα κομμάτι οστού 2 εκατοστών και του είπαν, «είναι ο πατέρας σου». Σε άλλον συγγενή έδωσαν κομματάκια οστά που χωρούσαν στη μια παλάμη του.
