Πριν από τέσσερα χρόνια είχε εκδοθεί η καταδικαστική απόφαση για την υπόθεση της δολοφονίας του Διευθύνοντος Συμβούλου του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ και της τηλεόρασης ΣΙΓΜΑ, Άντη Χατζηκωστή.
Του Φάνη Μακρίδη
Για την ακρίβεια, στις 14 Ιουνίου του 2013, μετά από δίκη που διήρκεσε τρία χρόνια, καταδικάστηκαν σε ποινή ισόβιας κάθειρξης οι τέσσερις κατηγορούμενοι. Πρόκειται για τους Έλενα Σκορδέλη, Τάσο Κρασοπούλη, Ανδρέα Γρηγορίου και Γρηγόρη Ξενοφώντος.
Επαναφέρουμε σχόλιο που είχε κάνει ο γράφων στις 15 Ιουνίου του 2013 και στο οποίο καταγράφονταν αποσπάσματα της μαρτυρίας του βασικού μάρτυρα κατηγορίας Φάνου Χατζηγεωργίου:
Η περιγραφή που γίνεται στην δικαστική απόφαση, είναι τόσο ζωντανή που σε συγκλονίζει. Σε κάνει να βιώνεις το έγκλημα.
Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό του γράφοντα μια ήταν: Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεται έτσι ένας συνάνθρωπός μας; Ένας άνθρωπος που σχόλασε από τη δουλειά του και πήγε στο σπίτι με μοναδική έγνοια να προλάβει ξύπνια τα παιδιά του για να τα φιλήσει πριν κοιμηθούν…
Συγκίνηση προκαλεί και κάτι άλλο. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Φάνου Χατζηγεωργίου ο Άντης Χατζηκωστής, δεν ήταν ένα άτομο που φοβόταν για τη ζωή του. Δεν είχε κάνει κάτι ώστε να το έχει βάρος στη συνείδησή του και να «φυλάγεται». Εκείνη τη νύχτα, μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητο, μιλούσε με τη θεία του και ήταν αμέριμνος, έτοιμος να κατευθυνθεί προς την οικία του.
«Είναι παντές τζιαι επήαμε τζιαι σκοτώσαμε ένα πλάσμα τριών χρονών, τόσον αθώο. Δηλαδή ούτε πρόσεχε ρε κουμπάρε…» ήταν η χαρακτηριστική τοποθέτηση του βασικού μάρτυρα κατηγορίας.
Κι όλα αυτά γιατί; Για τα λεφτά; Για τα επαγγελματικά συμφέροντα;
Δεν το έγραψα με την όρεξή μου αυτό το σχόλιο. Σκέφτηκα μήπως και κανιβαλίσω άθελά μου. «Άσε ρε τους ανθρώπους να ησυχάσουν. Μην τα ανακατεύεις άλλο τα πράματα», ήταν η φωνή που άκουγα μέσα στο μυαλό μου.
Κι όμως το όλο θέμα αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να προβληματιστούμε όλοι. Να αναλογιστούμε πού έφτασε η κοινωνία μας. Και να μας κάνει καλύτερους. Να μας κάνει να «θυμηθούμε» κάποιες ξεχασμένες αρχές που θυσιάστηκαν στο βωμό του χρήματος και των προσωπικών μας συμφερόντων…
