Ο κουρέας – χειρουργός ήταν ένα ιδιαίτερα απαιτητικό επάγγελμα στην Ευρώπη του Μεσαίωνα. Η θέση των γιατρών εκείνα τα χρόνια ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή και η έννοια της θεραπείας ήταν μια εντελώς υποκειμενική έννοια, καθώς αν ήσουν φτωχός ή άρρωστος δεν είχες πολλές ελπίδες επιβίωσης.
Εξαιτίας της μόρφωσης και των εκκλησιαστικών σπουδών τους, οι γιατροί, δεν καταδέχονταν να παράσχουν το υπέρτατο αγαθό της θεραπείας και κοστολογούσαν τόσο ακριβά τις υπηρεσίες τους που ήταν εντελώς απρόσιτες για τον απλό λαό. Έτσι, οι πολίτες προκειμένου να έχουν μια υποτυπώδη φροντίδα σε μια δύσκολη στιγμή δημιούργησαν την «ειδικότητα» του κουρέα – χειρουργού.
Τα καθήκοντα του ήταν αποκλειστικά οι μικρές χειρουργικές επεμβάσεις, το βγάλσιμο δοντιών και η θεραπεία προβλημάτων στα μάτια.
Κυρίως όμως έβαζαν κλύσματα και εφάρμοζαν το κόψιμο της βεντούζας και την αφαίμαξη.
Για το κόψιμο και την περιποίηση των μαλλιών υπήρχε ο μπαρμπέρης που δεν είχε καμία σχέση με τον κουρέα – χειρουργό.
Αξίζει να αναφερθεί ότι την εποχή της πανούκλας, ο κουρέας ήταν αυτός που περιέθαλπε τους ασθενείς και τους έκανε καυτηρίαση.
Επειδή η επαγγελματική τους αυτή απασχόληση τους έφερνε συχνά σε επαφή με αρρώστους, τραυματίες (στρατιώτες κλπ.) και άλλους δεινοπαθούντες, ο κόσμος τους απέφευγε, και, περιστασιακά το επάγγελμα του κουρέα το θεωρούσαν ανέντιμο, και κατώτερο από άλλα επαγγέλματα.
Χρονολογικά η ιδιαίτερη φύση αυτού του επαγγέλματος κατατάσσεται κοντά το 1163, όταν ο κλήρος απαγορευόταν να αντλήσει αίμα ή να ενεργήσει ιατρικά πάνω στο ανθρώπινο σώμα, επειδή θεωρούταν προσβολή στο όνομα του Θεού. Οι κουρείς ανέλαβαν τα καθήκοντα αυτά ενώ τα εγκατέλειψαν οριστικά οι κληρικοί.
