Η κινηματογραφική καριέρα του Βαγγέλη Πρωτόπαππα συνδέθηκε με τον ηθοποιό Βασίλη Λογοθετίδη.
Αν και έπαιζε δεύτερους ρόλους ξεχώρισε για το ταλέντο του και ήταν περιζήτητος ηθοποιός. Έπαιξε σε περισσότερες από 20 ταινίες και σε αμέτρητα θεατρικά έργα. Ήταν ο φοβισμένος δάσκαλος Ζήσης στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και ο απατεώνας Ντίνος στη «Κάλπικη Λύρα» .
Ο Πρωτόπαππας γνωρίστηκε με τον Λογοθετίδη στα χρόνια της κατοχής, όταν ο πρώτος έπαιζε στο θίασο Κοτοπούλη και ο δεύτερος εργαζόταν ως καλλιτεχνικός διευθυντής.
Εκείνη την περίοδο ο Πρωτόπαππας έχασε την 45χρονη μητέρα του, η οποία πέθανε από την πείνα και τις κακουχίες της κατοχής.
Η φτώχεια ήταν μεγάλη και δεν είχε χρήματα για να την κηδέψει, γι’ αυτό περίμενε τον Δήμο.
Όταν ο Λογοθετίδης το έμαθε, του έδωσε μια χρυσή λίρα Αγγλίας και από τότε έγιναν στενοί φίλοι και συνεργάτες.
Έγινε παρτενέρ του Λογοθετίδη για 13 χρόνια και συνεργάστηκαν στον κινηματογράφο και το θέατρο.
Ο Πρωτόπαππας είχε γεννηθεί το 1917 στην Τήνο και μετακόμισε στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει στη Νομική Σχολή. Ωστόσο, σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν το ενδιέφερε η καριέρα του δικηγόρου.
Έτσι τον δεύτερο χρόνο των σπουδών του γράφτηκε στην δραματική του Εθνικού Θεάτρου, όπου ήταν συμφοιτητής με τον Δημήτρη Χορν και τη Μελίνα Μερκούρη.
Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του με το παράσημο του σιδηρού σταυρού εξαίρετων πράξεων.
Μετά τον πόλεμο ο Λογοθετίδης, έγινε κουμπάρος του και του βάφτισε τον μοναχογιό του.
Μαζί έκαναν περιοδείες στην Αμερική και στην Αγγλία και γύρισαν 13 ταινίες.
Οι δυο καλλιτέχνες συνήθιζαν να παίζουν σκάκι και να σχεδιάζουν τα επόμενα επαγγελματικά τους βήματα.
Μετά τον θάνατο του Λογοθετίδη, το 1960, ο Πρωτόπαππας είχε τον δικό του θίασο και εργάστηκε για 13 χρόνια στο Εθνικό.
Έπαιξε στο πλευρό του Θανάση Βέγγου, του Ντίνου Ηλιόπουλου και του Δημήτρη Χορν.
Τη δεκαετία του ’70 συμμετείχε στις σειρές: «Ονειροπαρμένος», «Αναμορφωτήριον» , «Λεηλασία μιας ζωής», «Οι παραστρατημένοι», «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού» και «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του». Επί 50 χρόνια εργάστηκε στο θεατρικό σανίδι. Πέθανε το 1995 σε ηλικία 78 ετών χτυπημένος από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο «Σκηνής…απόντες», Μάρω Μπουρδάκου, εκδόσεις Έναστρον
