Δεν είναι πάρτι μασκαρεμένων, ούτε τα παρασκήνια θεατρικής παράστασης.
Μία πριγκίπισσα, ένας Ινδιάνος, ένας αστροναύτης, μία μικρή Χαβανέζα κι ένας όρθιος σκύλος περιμένουν στην ουρά για το φαγητό.
Θα μπορούσε να είναι η αρχή ανεκδότου.
Αλλά ήταν η καθημερινότητα για τους εργαζόμενους του «Πιο Χαρούμενου Μέρους στον Κόσμο».
Η φωτογραφία είναι από το 1966.
Απεικονίζει τους εργαζόμενους στην Ντίσνεϊλαντ, που κάνουν το μεσημεριανό τους διάλειμμα.
Το εστιατόριο αυτό λειτουργούσε αποκλειστικά για τους υπαλλήλους.
Κανείς επισκέπτης δεν επιτρεπόταν να μπει μέσα.
Ίσως γιατί θα «προσγειωνόταν» πολύ απότομα στην πραγματικότητα, όταν θα έβλεπε τη Χιονάτη να τρώει μπριζόλα και τον Γκούφι να πίνει καφέ.
Είναι εντυπωσιακή η αφοσίωση του ανθρώπου, που υποδύεται τον αγαπημένο φίλο του Μίκι. Δεν έχει βγάλει το, τεράστιο και αναμφίβολα βαρύ, κεφάλι του Γκούφι ούτε στο διάλειμμά του.
Πόσους απ’ τους χαρακτήρες της Ντίσνεϊ μπορείτε να αναγνωρίσετε;
Η δημιουργία του «Πιο Χαρούμενου Μέρους στον Κόσμο»
Το πάρκο της Ντίσνεϊλαντ άνοιξε στις 17 Ιουλίου του 1955.
Η πρώτη μέρα ήταν μία αποτυχία.
Η άσφαλτος δεν είχε προλάβει να στεγνώσει και τα τακούνια των γυναικών βούλιαζαν στον δρόμο.
Οι προσκεκλημένοι ήταν λίγοι, αλλά κυκλοφόρησαν πολλές πλαστές προσκλήσεις και ο τελικός αριθμός των επισκεπτών διπλασιάστηκε. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει το πλήθος που εμφανίστηκε ξαφνικά.
Πολλά μηχανήματα δε λειτουργούσαν.
Η πρεμιέρα της Ντίσνεϊλαντ συνέπεσε με την απεργία των υδραυλικών.
Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ χρειάστηκε να επιλέξει ανάμεσα στις βρύσες και τις τουαλέτες, γιατί δεν μπορούσαν να επισκευαστούν και οι δύο.
Τελικά, επέλεξε τις τουαλέτες.
Σε έναν δημοσιογράφο, ο Ντίσνεϊ δικαιολόγησε την απόφασή του: «Ο κόσμος μπορεί να αγοράσει νερό, αλλά δεν μπορεί να «κάνει την ανάγκη» του στο δρόμο».
Οι κανονισμοί για τους εργαζόμενους στην Ντίσνεϊλαντ
Το σημαντικότερο «προϊόν» της Ντίσνεϊλαντ ήταν ο ονειρικός κόσμος που δημιουργούσε για τους επισκέπτες.
Το χειρότερο παράπτωμα που μπορούσε να διαπράξει ένας εργαζόμενος, θα ήταν να διαλύσει αυτή την ψευδαίσθηση.
Γι’ αυτό, η Χιονάτη και ο Γκούφι έπρεπε να τρώνε το μεσημεριάνο τους στην καφετέρια των υπαλλήλων.
Διαβάζουμε μερικά αποσπάσματα από το εγχειρίδιο «H Ντίσνεϊλαντ και Εσύ», που περιλαμβάνει τους κανονισμούς για τους εργαζόμενους:
Χρησιμοποιούμε μόνο τα μικρά ονόματα. Δεν υπάρχουν «κύριοι και κυρίες».
Θα δείτε ότι δεν είμαστε «καθώς πρέπει».
Οι γκρινιάρηδες δεν ανήκουν στην Ντίσνεϊλαντ.
Δεν μπορείτε να τρώτε, να κοιμάστε, να μασάτε τσίχλα ή να καπνίζετε σε δημόσιο χώρο.
Δεν μπορείτε να πίνετε αλκοόλ ή να μυρίζει η ανάσα σας αλκοόλ.
Απαγορεύεται ο τζόγος.
Απαγορεύονται τα ψέματα.
Απαγορεύεται η ανήθικη συμπεριφορά, εντός ή εκτός της Ντίσνεϊλαντ.
Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να φοράνε έντονο μακιγιάζ.
Οι υπάλληλοι της Ντίσνεϊλαντ πρέπει να χαρακτηρίζονται από φυσική και ανεπιτήδευτη ομορφιά.
Τα ανδρόγυνα δεν επιτρέπεται να δουλεύουν στο ίδιο τμήμα.
