Την αρχή έκαναν οι Βρετανοί. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τα γερμανικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν το Λονδίνο , οι πολίτες έτρεχαν για να κρυφτούν στις καλοφτιαγμένες υπόγειες στοές του σιδηροδρόμου.
Εκατομμύρια άμαχοι σώθηκαν βρίσκοντας καταφύγιο κάτω από τη γη είτε στις στοές ή σε ορύγματα σε κήπους και σήραγγες σε πάρκα.
Το παράδειγμα των Άγγλων ακολούθησαν, σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, οι Βιετναμέζοι .
Όταν τα αμερικανικά βομβαρδιστικά ξεκίνησαν να χτυπούν την πρωτεύουσα, οι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να οργανώνονται.
Οι Βιετναμέζοι πήγαν ένα βήμα παρακάτω την πρακτική των Βρετανών κι έφτιαξαν ατομικές υπόγειες στοές στα πεζοδρόμια κεντρικών δρόμων, σε πολύ κοντινή απόσταση η μία από την άλλη.
Οι στοές είχαν το μέγεθος κάδου απορριμμάτων και βρίσκονταν πολύ κοντά η μία με την άλλη.
Κάθε καταφύγιο είχε το δικό του καπάκι και όταν ακουγόταν η πρώτη σειρήνα, οι περαστικοί έμπαιναν μέσα. Με τον ήχο της δεύτερης σειρήνας που σήμαινε ότι τα βομβαρδιστικά βρίσκονταν πάνω από την πόλη έκλειναν το καπάκι. Με τον τρόπο αυτό, ακόμα και αν η βόμβα έπεφτε στην περιοχή τους, προφυλάσσονταν από τα θραύσματα.
Με τη λήξη του συναγερμού ο κόσμος άνοιγε τα καπάκια και έβγαινε από τα καταφύγια.
Η ζωή συνεχιζόταν από εκεί που είχε σταματήσει.
-
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το περιοδικό Εικόνες, τεύχος Απριλίου 1968. Τις φωτογραφίες τράβηξε ο Ταρίκ Αλί.
Διαβάστε επίσης: 
