Στη φωτογραφία βλέπουμε δύο νησιώτισσες να κουβεντιάζουν, ενώ η μια πλέκει. Μπροστά τους σε ένα σκοινί είναι απλωμένα παραδοσιακά λουκάνικα προκειμένου να στεγνώσουν στον ήλιο. Μια μεγάλη ποσότητα θα αποθηκευτεί για να καλύψει τις ανάγκες των οικογενειών τους για όλο το χρόνο.
Η εικόνα δεν θυμίζει σε τίποτα τις σύγχρονες σκηνές με τις οποίες έχει συνδεθεί η Μύκονος τα τελευταία χρόνια.
Την περίοδο εκείνη το νησί ήταν ακόμα φτωχό και έκανε τα πρώτα του βήματα στον τουρισμό.
Οι ντόπιοι ασχολούνταν με το ψάρεμα, την αρτοποιεία, την υφαντουργεία και άλλες παραδοσιακές εργασίες, όπως γινόταν στα περισσότερα μέρη της υπαίθρου.
Τα λουκάνικα της Μυκόνου για να ετοιμαστούν χρειάζονται, εκτός από το χοιρινό κρέας, θρούμπι, μπαχάρι, αλάτι, ρίγανη και πιπέρι. Ξεραίνονται στον αέρα και επειδή έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα καθαρού κρέατος από λίπος, θεωρούνται από τα καλύτερα.
Αυτή η απλότητα σε συνδυασμό με την ομορφιά του τόπου, ήταν που γοήτευσε τους πρώτους ξένους τουρίστες, αλλά και τους επώνυμους επισκέπτες, που ανακάλυψαν το νησί και αμέσως το έκαναν αγαπημένο προορισμό για τις διακοπές τους.
Το νησί των ανέμων, όπως λέγεται αλλιώς η Μύκονος, άρχισε σιγά- σιγά να αναπτύσσεται.
Οι κάτοικοί όμως δεν ξέχασαν τις παραδόσεις τους και πολλά από τα έθιμα του παρελθόντος αναβιώνουν έως σήμερα.
Ένα από αυτά είναι τα χοιροσφάγια, που γίνονται κάθε χρόνο μετά το καλοκαίρι, με τα πρώτα κρύα.
Οι οικογένειες διοργανώνουν γιορτές για συγγενείς και φίλους στις οποίες σφάζουν ένα γουρούνι, τρώνε πίνουν και γλεντάνε.
Στη συνέχεια, οι πιο μερακλήδες χρησιμοποιούν το κρέας του ζώου για να φτιάξουν παραδοσιακά εδέσματα, όπως η λούζα και το λουκάνικο.
Τα χοιροσφάγια δεν μοιάζουν με κλασικά πανηγύρια, καθώς τις περισσότερες φορές γίνονται σε κλειστούς χώρους και καλεσμένος είναι μόνο ο στενός οικογενειακός και φιλικός κύκλος του οικοδεσπότη.
Η λούζα είναι ένα παραδοσιακό αλλαντικό το οποίο φτιάχνεται από χοιρινό και περιλαμβάνει ολόκληρο το φιλέτο από τη ράχη του ζώου με το λίγο λίπος που το περιβάλλει.
Στο παρελθόν που υπήρχε μεγάλη φτώχεια, πολλές οικογένειες έτρεφαν ένα ή δύο γουρούνια μέχρι το φθινόπωρο, οπότε τα έσφαζαν και με τα παράγωγά τους, τρέφονταν για ολόκληρο τον χειμώνα. Γι’ αυτό η ημέρα της σφαγής ήταν μια γιορτή.
Μετά τα χοιροσφάγια, οι σκηνές σαν αυτές της φωτογραφίας ήταν καθημερινές, αφού οι περισσότεροι μετά τη γιορτή έφτιαχναν λούζα και λουκάνικα και τα άπλωναν στον ήλιο για να τραβήξουν τα υγρά τους.
Ένα άλλο παραδοσιακό προϊόν του νησιού είναι η κοπανιστή (τυροκομικό προϊόν), που έφτιαχναν οι κάτοικοι από το παρελθόν και συνεχίζει να είναι περιζήτητος μεζές.
Τα χοιροσφάγια δεν γίνονταν μόνο στη Μύκονο, αλλά και σε άλλα νησιά των Κυκλάδων. Το έθιμο αναβιώνει σε μικρότερο βαθμό μέχρι σήμερα.
Διαβάστε επίσης: Βουτιές στις άγνωστες σπηλιές της Μυκόνου! Το 1903 οι σελέμπριτις δεν είχαν ραντεβού με τους παπαράτσι, έκαναν βαρκάδες στο Δραγονήσι και απολάμβαναν τον ήλιο και την φύση
