Στην Ελλάδα το αίτημα για 8ωρο και κυριακάτικη αργία τέθηκε για πρώτη φορά το 1891, όταν έγινε ο πρώτος εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στο Καλλιμάρμαρο.
Στην πραγματικότητα ζητούσε μια ημέρα ανάπαυλας και αυτή δεν ήταν άλλη από την Κυριακή. Το αίτημα ήταν αδύνατο να περάσει από τους εργοδότες που μέτραγαν και τα λεπτά, πόσο μάλλον ένα ολόκληρο μεροκάματο.
Οι συνδικαλιστές έδειξαν ευελιξία. Έβαλαν μπροστά τη θρησκεία και υποστήριξαν πως η Κυριακή είναι ημέρα αφιερωμένη στον Θεό.
Οι «προσευχές» τους εισακούστηκαν και το 1909 ψηφίστηκε ο νόμος για την αργία της Κυριακής. Φυσικά δεν ίσχυε για όλους.
Αρχικά ίσχυσε μόνο στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Πάτρα και στον Βόλο. Απέκλειε δηλαδή τους αγρότες που ίδρωναν στα τσιφλίκια.
Αλλά και στα αστικά κέντρα παρά την ψήφιση του νόμου, ορισμένοι εργοδότες αδιαφόρησαν για την εφαρμογή του μέτρου.
Σε πολλά επαγγέλματα η κυριακάτικη αργία έγινε ημιαργία, όπως για παράδειγμα στις οικιακές βοηθούς, οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να κάνουν πρώτα κάποιες δουλειές και μετά να βγαίνουν από το σπίτι.
Όταν το 1966 ο Αλέκος Σακελλάριος έγραφε το στίχο «Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ‘ταν η βδομάδα«, για την ταινία «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», είχε σαφή σκοπό να αναφερθεί στο εργατικό κίνημα και ειδικότερα στο δικαίωμα της απεργίας. Ένα χρόνο μετά η χούντα το «έλυσε» και αυτό το θέμα, με τη δύναμη των τανκς.
Ωστόσο δεν τόλμησε να πειράξει την κυριακάτικη αργία και σεβάστηκε το δικαίωμα των εργαζομένων στην ξεκούραση και τον ελεύθερο χρόνο.
Δείτε στο βίντεο πώς θεσπίστηκε η αργία της Κυριακής και ποιοι εξαιρούνταν του νόμου
