Κάθε τραγούδι έχει την ιστορία του. Ένα γεγονός ή μια ιστορία που καταλήγει να εκφράζει ένα συναίσθημα. Έτσι και οι ύμνοι των αθλητικών ομάδων.
Η μελωδία που ακούγεται σταθερά πριν από κάθε αγώνα στο γήπεδο, οι στίχοι που ενώνουν κάθε φορά τους φιλάθλους έχουν τέτοια δυναμική γιατί πάνω τους είναι χαραγμένη η ιστορία κάθε συλλόγου. Ποια είναι η ιστορία του τρίτου ύμνου του Ολυμπιακού που ενέπνευσε τον τραγουδιστή και συνθέτη Βαγγέλη Περπινιάδη;
To «Ολυμπίκ – Ολυμπιακέ», το μόνο που έχει παραμείνει στον σημερινό ύμνο της ομάδας είναι ο ύμνος που είχε γραφτεί από τον Βαγγέλη Περπινιάδη για τους Ερυθρόλευκους το 1965. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Λέφσκι Σόφιας, που οδήγησε στην κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου του 1963. Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη βουλγαρική ομάδα σε διπλά παιχνίδια. Κέρδισε το πρώτο στον Πειραιά 1-0 με γκολ του Σιδέρη, έχασε με 1-0 στη Σόφια και στο τρίτο και τελικό ματς στις 18 Σεπτεμβρίου 1963 στο γήπεδο Μιτάτ Πασά, στην Κωνσταντινούπολη έγινε, με 1-0 χάρη στη κεφαλιά του Στεφανάκου, πρωταθλητής του Βαλκανικού Κυπέλου.
Όταν η ομάδα του Ολυμπιακού επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη 19 προς 20 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού είχαν συρρεύσει χιλιάδες φίλαθλοι για να υποδεχτούν τους ποδοσφαιριστές. Τουλάχιστον 10.000 υπολογίζεται ότι μαζεύτηκαν στο αεροδρόμιο, ενώ περίπου 5000 ακολούθησαν στη συνέχεια με τα πόδια την ομάδα μέχρι τον Πειραιά για να γιορτάσουν όλοι μαζί τη νίκη.
Ανάμεσα τους βρέθηκε και ο τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου και φίλος του Τάκης Λαζόπουλος. Μετά τη φιέστα επισκέφθηκαν τον κοινό τους φίλο Βαγγέλη Περπινιάδη στο σπίτι του στο Χαϊδάρι. Όλοι μαζί άρχισαν να συζητούν και να θυμούνται τους θριάμβους του Ολυμπιακού εναντίον μεγάλων ομάδων, όπως τη νίκη επί της Σάντος του Πελέ. Ο τραγουδιστής και συνθέτης μέσα σε αυτή την πανηγυρική ατμόσφαιρα ξεκρέμασε το μπουζούκι του και εμπνεύστηκε αμέσως τα πρώτα στιχάκια.
«Ολυμπίκ-Ολυμπίκ-Ολυμπιακέ
Φλαμένζι, Λέφσκι νίκησες
Σάντος και Ζαγκελπιέ.»
Μόλις έφυγαν οι φίλοι ο Περπινιάδης ολοκλήρωσε τον ύμνο, το έγραψε πρόχειρα σε ένα μαγνητόφωνο και νωρίς το πρωί επικοινώνησε με το αφεντικό της Μίνως, Μίνωα Μάτσα. Τον ενημέρωσε για το τραγούδι και στη συνέχεια έβαλε το μαγνητόφωνο στο ακουστικό του τηλεφώνου για να το ακούσει. «Φέρτο αμέσως σε δύο ώρες μπαίνεις με την ορχήστρα σου στο στούντιο», είπε αμέσως ο Μάτσας. Σε δύο ώρες άρχισε η εγγραφή του τραγουδιού, το οποίο ξεπέρασε τις 350.000 πωλήσεις.
Ο Βαγγέλης Περπινιάδης έχει υμνήσει και τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, με τον ύμνο του τριφυλλιού να έχει πουλήσει 15.000 δίσκους και των κιτρινόμαυρων 25.000. «Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Για τον Ολυμπιακό έχω γράψει δύο ύμνους. Έναν το 1963 το «Ολυμπικ-Ολυμπιακέ» και ένα τον 1965 τον «Ολυμπιακό του Μπούκοβι», δήλωνε σε συνέντευξη του ο Περπινιάδης στον Πάνο Γεραμάνη.
Ο Περπινιάδης δεν ήταν ο μόνος συνθέτης που θέλησε να γράψει τραγούδι για τον Ολυμπιακό. Ο Μάνος Χατζιδάκης σε συνέντευξη του το 1960 στον Άρη Μελισσινό και στην εφημερίδα «Φως των Σπορ» εκμυστηρεύτηκε την αγάπη του για την ομάδα του Πειραιά:
«Σκέπτομαι από καιρό να γράψω έναν ύμνο για την πιο δοξασμένη ομάδα της Ελλάδος: τον Ολυμπιακό… Εκεί ανήκει η καρδιά μου: Ο Ολυμπιακός με συναρπάζει. Και τούτο γιατί είναι μια ομάδα δυναμική με όλη τη σημασία της λέξεως. Οι παίκτες του είναι γεμάτοι με σφρίγος, αυτοπεποίθηση, θάρρος και δυναμισμό. Αυτό είναι ποδόσφαιρο. Παλληκαριά και δύναμη. Η σεμνότης, κατά τη γνώμη μου, ανήκει στους μετρίους. Και οι Ολυμπιακοί κάθε άλλο παρά μέτριοι είναι για να παίζουν ποδόσφαιρο σαλονιού.»
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο : Μια ιστορία… ένα τραγούδι…, του Ηρακλή Ευστρατιάδη, εκδόσεις Toubi’s
Διαβάστε ακόμα στη «Μτχ»: «Κάτω στα Λεμονάδικα έγινε φασαρία». Ποια ήταν τα θρυλικά λεμονάδικα, τι ήταν τα «λάχανα» και οι «παντόφλες». Οι μεροκαματιάρηδες και οι πορτοφολάδες που έγιναν τραγούδι.
