H Ήπειρος φημίζεται για τον φυσικό της πλούτο, τα ψηλά βουνά και τα πυκνά δάση. Τις περασμένες δεκαετίες η υλοτομία και η παραγωγή κάρβουνων αποτελούσαν επικερδή επαγγέλματα, τα οποία εξασκούσαν πολλοί Ηπειρώτες και βοήθησαν σημαντικά την τοπική οικονομία. Κάποιοι ακόμα επιμένουν και συνεχίζουν.
Η υλοτομία γίνεται κυρίως στα δάση της Μουργκάνας, τα οποία βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, στα βουνά του Μετσόβου στην οροσειρά της Πίνδου. Προϋπόθεση για οποιαδήποτε δραστηριότητα είναι η εξασφάλιση ειδικής άδειας από το δασαρχείο, το οποίο κάθε φορά ορίζει συγκεκριμένες δασικές περιοχές για λατόμευση.
Οι περιοχές αυτές είναι συνήθως δύσβατες και η βλάστηση πυκνή. Παρόλα αυτά η διάνοιξη δρόμων απαγορεύεται αυστηρά. Έτσι από τα παλιά χρόνια τη μεταφορά των ξύλων αναλάμβαναν οι αγωγιάτες, οι οποίοι τα μετέφεραν στις λάκκες. Είναι ανοιχτά σημεία όπου μπορούσαν να ισοπεδώσουν το έδαφος, προκειμένου να δημιουργήσουν τα καμίνια.
Εκεί έπιαναν δουλειά οι τεχνίτες , οι περίφημοι «καρβουνιάρηδες».
Οι καρβουνιάρηδες κατασκευάζουν τα καμίνια σε κυκλική βάση χρησιμοποιώντας κομμένα ξύλα. Στη συνέχεια βάζουν άχυρο και σκεπάζουν την κατασκευή με χώμα, ώστε να μην παίρνει αέρα. Στην κορυφή αφήνουν μια τρύπα, απ’ όπου ανάβουν τη φωτιά.
Συνήθως, τα καμίνια ξεκινούσαν να καίνε την Άνοιξη και σταματούσαν το Φθινόπωρο, καθώς ήταν πιο ευνοϊκός ο καιρός.
Το επάγγελμα των καρβουνιάρηδων είναι δύσκολο. Χρειάζεται να τροφοδοτούν το καμίνι κάθε έξι ώρες με ξύλα και να το προσέχουν όλο το 24ωρο, ώστε να μην πιάσει φωτιά και γίνει στάχτη το κάρβουνο. Ο χρόνος που χρειαζόταν για να μετατραπεί το ξύλο σε κάρβουνο εξαρτιόταν από το μέγεθος του καμινιού.
Για να παράγουν 10 τόνους κάρβουνα χρειάζονται περίπου 40 τόνοι ξύλα. Στο τέλος όλης αυτής της επεξεργασίας, το καμίνι γίνεται ένα με το χώμα και αμέσως μετά ξεκινά η περισυλλογή των κάρβουνων.
Στην Ήπειρο τα παραδοσιακά καμίνια καίνε μέχρι σήμερα και οι καβουρνιάρηδες, αν και είναι λιγότεροι απ’ ότι στο παρελθόν, συνεχίζουν να εργάζονται και να εξασκούν την τέχνη του καμινιού.
