Τον Σεπτέμβριο του 1944 οι Γιώργος Κωσταρίδης και Μιχάλης Βρούχος εκτελούνται από τους Ναζί με συνοπτικές διαδικασίες, μετά από δίκη, όπου καταδικάστηκαν «εν ονόματι του γερμανικού λαού» για «συνδρομή προς την υπηρεσία πληροφοριών του εχθρού».
Οι δύο Ροδίτες είχαν ενταχθεί στις υπηρεσίες του κατασκοπευτικού κλιμακίου του νησιού που μετέφερε σημαντικές πληροφορίες στις συμμαχικές δυνάμεις για της κινήσεις των κατακτητών.
Το νησί, είχε επιλεγεί από τους Συμμάχους ως το κατασκοπευτικό κέντρο για να συγκεντρώνονται οι απαραίτητες πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού και να αξιοποιούνται αναλόγως, κυρίως από τη βρετανική αεροπορία, αλλά και από το ναυτικό.
Μέσω ενός ισχυρού δικτύου πληροφοριοδοτών που είχαν αναπτύξει, οι Βρούχος και Κωσταρίδης κατάφερναν να ενημερώνουν, με κίνδυνο της ζωής τους, το κατασκοπευτικό κλιμάκιο που βρισκόταν στο «Λημέρι της Μονολίθου».
Ο Βρούχος μάλιστα, ήταν άριστος ραδιοτεχνίτης και όταν χρειαζόταν, μετέβαινε στο κλιμάκιο για να επισκευάσει τον ασύρματο που βρισκόταν σε μια σπηλιά απόκρημνου βουνού.
Βρήκε και τρεις Ιταλούς τους Ρεμότι, Λέβιτς και Τσελίνι, οι οποίοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, ώστε μετά τον πόλεμο να τύχουν υποστήριξης από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Όταν το κλιμάκιο αντιλήφθηκε ότι ο κλοιός στένευε, τους πρότεινε να τους φυγαδεύσει στη Μέση Ανατολή.
Αρνήθηκαν και οι δύο. Ήταν αποφασισμένοι να μείνουν και να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους στην πατρίδα.
Ο επικεφαλής του κατασκοπευτικού κλιμακίου Σπύρος Κατέχης περιγράφει τον Γιώργο Κωσταρίδη ως «φλογερό και ριψοκίνδυνο πατριώτη και τολμηρό στις εκφράσεις του» και τον Μιχάλη Βρούχο ως «συντηρητικό με φρονιμάδα και πολύ προσεκτικό».
Οι συλλήψεις
Οι Γερμανοί πρώτα έπιασαν τον έναν Ιταλό, τον Ρεμότι.
Τον οδήγησαν στα κρατητήρια και τον βασάνισαν. Ο Ρεμότι δεν άντεξε και μίλησε. Έδωσε τα ονόματα όσων γνώριζε: των άλλων δύο συμπατριωτών του, του Βρούχου και του Κωσταρίδη.
Οι Γερμανοί τους εντόπισαν, τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν στα κρατητήρια.
Οι ανακρίσεις ήταν πολύωρες και σκληρές, αλλά τις άντεξαν. Οι δύο Έλληνες δεν λύγισαν και δεν κατέδωσαν κανέναν από τους συνεργάτες τους.
Ακολούθησε το στρατοδικείο. Οι οικογένειές τους περίμεναν απ’ έξω με κομμένη την ανάσα.
Όσα διαδραματίστηκαν μόλις εκδόθηκε η καταδικαστική απόφαση περιγράφονται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Κώστα Τσαλαχούρη “Ρόδος 43-44 Μέρες αντίστασης και προδοσίας”:
«Ο Γιώργος, ο Μιχάλης και οι τρεις Ιταλοί είχαν τα χέρια πίσω δεμένα με χειροπέδες, γεγονός που σήμαινε την καταδίκη τους σε θάνατο. Ο Γιώργος φώναξε την αδελφή του Ανθούλα, “κουράγιο. Ο πόλεμος κοντεύει να τελειώσει”. O Μιχάλης πέρασε αμίλητος. Είχε μεγάλα εκφραστικά μάτια. Έφτανε να σε κοιτάξει για να καταλάβεις τι ήθελε να σου πει…».
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί εκτελούν τους Βρούχο και Κωσταρίδη και τους τρεις Ιταλούς. Οι οικογένειες ενημερώθηκαν μετά. Οι κατακτητές δεν επέτρεψαν σε ορθόδοξο ιερέα να τους επισκεφθεί παρά μόνο σε έναν στρατιωτικό ιερέα ο οποίος περιέγραφε αργότερα ότι «ήταν ψύχραιμοι και αξιοπρεπείς. Βάδιζαν προς τον Γολγοθά με ψηλά το κεφάλι. Πέθαναν σαν ήρωες, ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα».
Οι δύο Ροδίτες το μόνο που ζήτησαν από τον ιερέα ήταν χαρτί και μολύβι. Έγραψαν τρία γράμματα. Το γράμμα του Βρούχου παραδόθηκε στον πατέρα του:
«Αγαπητοί μου γονείς, σας ζητώ να με συγχωρήσετε για τη μεγάλη λύπη που σας προξενώ. Όταν αναμείχθηκα σ΄αυτήν την υπόθεση, ήξερα ποιο θα είναι το τέλος μου. Παπά, εσύ με έμαθες ότι πάνω απ΄όλα τιμιώτερον και σεβαστώτερον εστίν η Πατρίς,
Χριστίνα, Κώστα, Σάββα, Αμαλία, Μαρίκα, Γιώργο, Πόπη σας φιλώ όλους Να προσέχετε τη μαμά.
Καζέρμα Ρεγγίνα 20 Σεπτεμβρίου 1944, ο υιός σας Μιχάλης».
Στο μνημείο που έχει αναγερθεί στην περιοχή του Μπελ Πάσσο προς τιμή των δύο Ροδιτών είναι γραμμένα στα εξής:
«Στις 20 Σεπτεμβρίου 1944 εκτελέστηκαν εδώ από τους Γερμανούς οι Γιώργος Κωσταρίδης και Μιχάλης Βρούχος άνδρες που είχαν το θάρρος και ήξεραν το χρέος τους προσφέροντας στην Πατρίδα το πιο ακριβό που μπορούσαν να δώσουν».
- Αντλήθηκαν πληροφορίες από το rodiaki.gr
