Η λέξη «ιππότης» προέρχεται από τη λέξη «ίππος» και με τους ιππείς, ξεκίνησε η ιπποτική τέχνη.
Την εποχή της φεουδαρχίας, με τη φτώχεια να κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όποιος μπορούσε να έχει στην κατοχή του ένα άλογο για να πολεμήσει, γινόταν ιππότης. Φυσικά, αυτή τη δυνατότητα την είχαν οι πιο εύποροι που μπορούσαν να συντηρούν ένα άλογο, το οποιο ήθελε πετάλωμα, σέλα, τροφή και καταφύγιο.
Οι ευγενείς, λοιπόν, στους οποίους ο βασιλιάς είχε παραχωρήσει γη, ήταν επίσης ιππότες και οι δουλοπάροικοι αγρότες έπρεπε να τους εφοδιάζουν με σανό.
Όλα άρχισαν την εποχή του αυτοκράτορα Ερρίκου Δ’, δηλαδή μετά το 1000 μ.Χ. και η τακτική αυτή κράτησε για αρκετούς αιώνες στη Γερμανία και στην Αγγλία, κυρίως όμως στη Γαλλία.
Ήδη από την ηλικία των επτά ετών, κάθε ιππότης έστελνε τον γιο του σ’ ένα κάστρο για να εκπαιδευτεί.
Λεγόταν μαθητευόμενος ακόλουθος ή αλλιώς νεαρός ιπποκόμος και έπρεπε να υπηρετεί τις κυρίες, να κρατάει την ουρά του φορέματός τους ή να τους διαβάζει δυνατά.
Όταν ο μαθητευόμενος γινόταν δεκατεσσάρων, προβιβαζόταν σε ακόλουθο.
Δεν ήταν πια υποχρεωμένος να μένει στο κάστρο και να κάθεται δίπλα στο τζάκι, αλλά μπορούσε να συνοδεύει τον ιππότη του, στο κυνήγι ή στον πόλεμο.
Ο υποχρεώσεις του ακόλουθου ήταν να κουβαλά την ασπίδα και το ακόντιο του ιππότη και την ώρα τα μάχης να είναι σε ετοιμότητα για να του δώσει το δεύτερο κοντάρι, αν το πρώτο έσπαγε.
Έπρεπε να είναι υπάκουος και πιστός στον κύριό του και φυσικά να εκπαιδεύεται στα όπλα.
Αν αποδεικνυόταν γενναίος και αφοσιωμένος, τότε με τη σειρά του χριζόταν ιππότης μόλις γινόταν είκοσι ενός.
Η τελετή της αναγόρευσης ήταν ιδιαίτερα επίσημη.
Ο ακόλουθος έπρεπε να κάνει νηστεία και να κοινωνήσει στο παρεκκλήσι του κάστρου.
Μετά γονάτιζε ανάμεσα σε δύο μάρτυρες με όλο τον εξοπλισμό, αλλά χωρίς περικεφαλαία, σπαθί και ασπίδα.
Ο κύριός του, που τον έχριζε ιππότη, τον ακουμπούσε σε κάθε ώμο και στο λαιμό με την επίπεδη επιφάνεια του σπαθιού και απήγγειλε τα εξής:
Εις το όνομα του Χριστού και της μητέρας του Μαρίας
Δέξου το πλήγμα αυτό και ποτέ άλλο.
Να είσαι γενναίος, ενάρετος και δίκαιος,
καλύτερα ιππότης παρά σκλάβος.
Τότε μπορούσε να σηκωθεί.
Δεν ήταν πια ακόλουθος, αλλά ιππότης που μπορούσε πλέον, όταν θα είχε δικούς του ακολούθους, να δίνει και αυτός το χρίσμα.
Του παρέδιδαν με κάθε επισημότητα το σπαθί και την περικεφαλαία, του έβαζαν την ασπίδα στο μπράτσο και χρυσά σπιρούνια στις μπότες, και με το πολύχρωμο λοφίο του και το πανίσχυρο κοντάρι του, τον άλικο μανδύα του πάνω από αλυσιδωτό θώρακα, ανέβαινε στο άλογό του και, συνοδευόμενος πια από τον δικό του ακόλουθο, ξεκινούσε για να αναδειχθεί άξιος κάτοχος του τίτλου του.
Ο κώδικας της ιπποσύνης
Ο ιππότης ήταν κάτι παραπάνω από έναν απλό, έφιππο πολεμιστή.
Ήταν μέλος μιας τάξης, όπως οι μοναχοί.
Ο σωστός ιππότης δεν ήταν μόνο γενναίος, αλλά έπρεπε να υπηρετεί τον Θεό με τη δύναμή του.
Καθήκον του ήταν να προστατεύει τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους, τις γυναίκες, τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά.
Στον κύριό του, το φεουδάρχη, όφειλε απόλυτη υπακοή.
Για χάρη του έπρεπε να τολμήσει τα πάντα.
Δεν έπρεπε να είναι ούτε βάρβαρος, αλλά ούτε και δειλός.
Τους ηττημένους αντιπάλους δεν έπρεπε ποτέ να τους ταπεινώνει.
Όταν ένας ιππότης αγαπούσε μια γυναίκα, έδινε προς τιμήν της μάχες και αναζητούσε μεγάλες περιπέτειες για να δοξάσει το όνομά της.
Την πλησίαζε μόνο με σεβασμό και έκανε ό, τι του ζητούσε.
Σε περιόδους ειρήνης, ο ιππότης έδειχνε τη δεξιοτεχνία του σε ιπποτικούς αγώνες, γνωστούς ως κονταρομαχίες.
Σε αυτούς συγκεντρώνονταν ιππότες από διάφορες χώρες για να δοκιμάσουν τη δύναμή τους.
Φορώντας την πανοπλία τους, καβαλίκευαν το άλογό τους και ρίχνονταν με ορμή στον αντίπαλό τους, βάζοντας τα δυνατά τους για να τον ρίξουν με το κοντάρι, από το άλογο.
Οι Σταυροφορίες
Βασικό καθήκον των ιπποτών ήταν να πολεμούν για τον Θεό και τη χριστιανοσύνη.
Δεν άργησαν λοιπόν να βρουν μια εξαιρετική ευκαιρία.
Ο Πανάγιος Τάφος, ο τάφος του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, ήταν όπως ολόκληρη η Παλαιστίνη, στα χέρια των Αράβων.
Τότε ο Πάπας υπενθύμισε στους Χριστιανούς ιππότες το καθήκον τους να βοηθήσουν να απελευθερωθούν οι Άγιοι Τόποι και δεκάδες χιλιάδες ιππότες αναφώνησαν: «Είναι θέλημα Θεού!».
Υπό την αρχηγία του Γάλλου ιππότη, Γοδεφρείδου της Μπουγιόν, ξεκίνησε ένας μεγάλος στρατός, ο οποίος προχώρησε κατά μήκος του Δούναβη προς την Κωνσταντινούπολη, διέσχισε τη Μικρά Ασία και έφτασε τελικά στην Παλαιστίνη.
Οι ιππότες και οι ακόλουθοί τους είχαν ραμμένους στους ώμους του κόκκινους σταυρούς από ύφασμα και ονομάστηκαν Σταυροφόροι.
Όταν έπειτα από πολύχρονες μάχες και απίστευτες κακουχίες έφτασαν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, λένε πως, αντικρίζοντας από κοντά την Ιερή Πόλη, η συγκίνησή τους ήταν τέτοια που έσκυψαν κλαίγοντας και φίλησαν το χώμα.
Μετά πολιόρκησαν την πόλη.
Τα αραβικά στρατεύματα αμύνθηκαν γενναία, αλλά τελικά οι ιππότες την κατέλαβαν.
Μόλις όμως μπήκαν στην Ιερουσαλήμ δεν συμπεριφέρθηκαν ούτε ως ιππότες, ούτε ως Χριστιανοί.
Κατέσφαξαν όλους τους μουσουλμάνους και διέπραξαν φρικτές βαρβαρότητες. Βιασμούς, ακρωτηριασμούς, λεηλασίες και ταπεινώσεις του αντιπάλου, ήταν μερικές από τις βιαιότητες των σταυροφόρων ιπποτών, που ξέχασαν τους όρκους τους.
Στη συνέχεια έκαναν μετάνοιες και, τραγουδώντας ψαλμωδίες, προχώρησαν ξυπόλυτοι προς τον τάφο του Χριστού.
ΠΗΓΗ: «ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», E. H. GOMBRICH. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Διαβάστε ακόμα: Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος. “Κακός γιος, κακός σύζυγος, κακός βασιλιάς», που δολοφονήθηκε από έναν ανήλικο.
