Ένα ιδιαίτερο ταξίδι πραγματοποίησε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’, ο οποίος μαζί με τον μητροπολίτη του Ναϊρόμπι, Μακάριο, πήγαν στους πρόποδες του όρους Κιλιμάντζαρο και επισκέφθηκαν τρεις ορθόδοξες ενορίες, όπου και τέλεσαν δοξολογίες σε ορθόδοξους χριστιανούς Μασάι.
Η συγκεκριμένη φυλή ζει στην περιοχή των συνόρων Κένυας και Τανζανίας. Υπολογίζονται περίπου στις 900.000 και στις δύο χώρες. Παρόλο που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να πείσουν τους Μασάι να εγκαταλείψουν τον ημινομαδικό τρόπο ζωής, αυτοί επιμένουν στα ήθη και έθιμά τους.
Ζουν από τα ζώα τους και μεγάλωσαν με την πίστη ότι τους τα έδωσε ο μεγάλος θεός Νγκάι.
Ο μύθος αναφέρει ότι o Νγκάι έδωσε στον ένα γιο του ένα τόξο για να κυνηγά, στον άλλο μια τσάπα για να καλλιεργεί και στον τρίτο ένα ραβδί για να προσέχει τα βόδια. Οι Μασάι γαλουχήθηκαν από αυτή την αντίληψη και γι’ αυτό θεωρούν ότι επειδή όλα τα βόδια είναι δικά τους μπορούν να τα αρπάξουν από τις άλλες φυλές.
Ο μεγαλύτερος πλούτος για ένα Μασάι είναι τα ζώα και τα παιδιά. Όσα πιο πολλά έχει τόσο πιο ευτυχισμένος θεωρείται.
Παραδοσιακά, οι Μασάι ζούσαν μόνο με την κτηνοτροφία και χρησιμοποιούσαν κάθε τμήμα του ζώου, απ’ το κρέας, μέχρι το αίμα και το δέρμα, για να καλύψουν τις ανάγκες του.
Σταδιακά όμως χρειάστηκε να προσθέσουν και τη γεωργία στην καθημερινότητά τους, κάτι που αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από τους γηραιότερους και πιο παραδοσιακούς της φυλής.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια δραστηριοποιείται στην περιοχή και βρίσκεται στο πλευρό των Μασάι που έχουν ασπασθεί τον χριστιανισμό χάρη στις προσπάθειες του οικείου Μητροπολίτη Μακαρίου.
Η ενηλικίωση περιλαμβάνει επώδυνη περιτομή και κλειτοριδεκτομή
Η τελετή ενηλικίωσης των Μασάι περιλαμβάνει την περιτομή κατά την οποία ο νεαρός πολεμιστής δεν πρέπει να δείξει ίχνος πόνου ή φόβου.
Κραυγές πόνου ντροπιάζουν την οικογένεια του για χρόνια, ενώ ακόμα και η πονεμένη έκφραση στο πρόσωπο θα θεωρούνταν από μερικούς ως δειλία.
Μετά την περιτομή, οι πολεμιστές χρειάζονται περίπου 4 μήνες για να αναρρώσουν, κατά τους οποίους η ούρηση είναι βασανιστικά δύσκολη.
Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες, οι οποίες πρέπει να υποστούν κλειτοριδεκτομή. Κάθε κορίτσι πρέπει να «περιτμηθεί», αλλιώς δεν μπορεί να βρει σύζυγο.
Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακτιβιστές έχουν κάνει προσπάθειες να σταματήσει το βάρβαρο έθιμο, αλλά έχουν συναντήσει μεγάλα εμπόδια, καθώς θεωρείται πολύ σημαντικό μέρος της κουλτούρας της φυλής και θα χρειαστεί χρόνος μέχρι να καταπολεμηθεί.
Ο θάνατος ενός Μασάι
Σύμφωνα με την τοπική ιστορία και τις παραδόσεις, πριν από την έλευση του Χριστιανισμού στην περιοχή το ταφικό έθιμο των Μασάι ήταν να πετούν το άψυχο σώμα του νεκρού στο δάσος με την ευχή να το φάνε οι ύαινες και τα άλλα άγρια ζώα. Δηλαδή δεν υπήρχε κανενός είδους τελετή.
Η μαρτυρία του Μητροπολίτη Κένυας Μακαρίου που πραγματοποίησε την πρώτη χριστιανική κηδεία ενός Μασάι είναι χαρακτηριστική:
«Οι Μασάι από αρχαιοτάτων χρόνων περιφρονούσαν το θάνατο. Αυτός ήταν και ο λόγος που επικράτησε αυτό το έθιμο. Δηλαδή, για να μην πολυσκέφτονται, να βασανίζουν τη σκέψη τους, να λυπούνται και ίσως ακόμη να μην ξοδεύονται, έβρισκαν αυτή τη λύση. Στην πραγματικότητα, ήταν υλιστές και δεν είχαν βαθιά πνευματική εμπειρία. Μετά την κηδεία, καθίσαμε κάτω από ένα δέντρο, όπου με περικύκλωσαν οι νέοι και άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις για την άλλη ζωή, για την ανάσταση των νεκρών, έτσι όπως τους περιέγραψα στην ομιλία μου. Έδειξαν τόσο ενδιαφέρον και κατανόηση, που αντιλήφθηκα ότι έλειπε έντονα από τους ανθρώπους αυτούς η κατηχητική διδασκαλία και το βάθος της ορθόδοξης πνευματικότητας, σε σχέση με τον θάνατο. Σκεφτόμουν ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή, τουλάχιστον για τους νέους, να τους δώσω αυτό το μήνυμα της ελπίδας, της αιωνιότητας και της προσδοκίας, της ανάστασης των νεκρών κατά τη δεύτερη παρουσία του Χριστού».
Οι φύλαρχοι και τα μέλη των φυλών αντίκρισαν για πρώτη φορά τον προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αποστόλου Μάρκου. Τον καλωσόρισαν με εθιμοτυπικές ιαχές και ο φύλαρχος του επιφύλαξε υποδοχή υψηλού προσκεκλημένου.
Οι Μασάι ζουν από την κτηνοτροφία και διανύουν μεγάλες αποστάσεις με τις αγελάδες τους για να βρουν νερό. Είναι φημισμένοι πολεμιστές και έχουν την συνήθεια να βάφουν τα μαλλιά τους με μια ειδική κόκκινη βαφή (ώχρα), φτιαγμένη ίσως από μια ουσία που βγαίνει από φυτά της περιοχής.
Οι φωτογραφίες από το εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΟΜΦΑΙΑ. Πληροφορίες από το ταξιδιωτικό αφιέρωμα της Βικτωρίας Μαζεμένου και Ορθόδοξη Ιεραποστολή
