Επί Τουρκοκρατίας, οι αυθαιρεσίες εις βάρος των υπηκόων της Κύπρου ήταν καθημερινό φαινόμενο. Οι κυβερνήτες που ήταν τίμιοι σπάνιζαν, ενώ για κάθε έργο που πραγματοποιούσε η Οθωμανική Διοίκηση του νησιού, οι κάτοικοι επωμίζονταν δυσβάσταχτα έξοδα.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν αυτή του διοικητή Τζιλ Οσμάν.
Ο οθωμανός μουχασίλης είχε διπλασιάσει τη φορολογία τόσο για τους Χριστιανούς όσο και για τους μουσουλμάνους κατοίκους, με συνέπεια να αντιδράσει ο πληθυσμός.
Ο Αρχιεπίσκοπος Παϊσιος κατάφερε να φέρει αντιπροσωπεία του Μεγάλου Βεζίρη στην Κύπρο για να ανακοινώσει στον Οσμάν πως η απόφασή του για αύξηση της φορολογίας ακυρώνεται.
Προκειμένου να αποφύγει τις καταγγελίες στην Υψηλή Πύλη, ο αδίστακτος Οσμάν έστησε παγίδα θανάτου στην αντιπροσωπεία του Βεζίρη.
Κάλεσε την αντιπροσωπεία στο σεράγιο, όμως πρώτα είχε πριονίσει τα δοκάρια του πατώματος. Έτσι, μόλις εισήλθαν οι καλεσμένοι του, το πάτωμα κατέρρευσε με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να τραυματιστούν σοβαρά.
Έξω από την οικία βρισκόταν εξαγριωμένο το πλήθος, το οποίο περίμενε να ακούσει την απόφαση για τα εγκληματικά σχέδια του Οσμάν.
Μόλις πληροφορήθηκαν τι συνέβη μέσα στο σπίτι, όρμησαν στο σεράγιο και μαζί με άλλους 18 άντρες του Οσμάν, «έξαλλοι τον καταδίωξαν και τον κατακρεούργησαν, ενώ συγχρόνως λεηλάτησαν την περιουσία του και κατέστρεψαν ότι βρισκόταν στο Σεράϊο».
Η Υψηλή Πύλη μαθαίνοντας τα γεγονότα, διέταξε να πληρώσουν οι εξεγερμένοι όλες τις ζημίες.
Όμως, ο φρούραρχος του Κάστρου της Κερύνειας, Χαλίλ, στασίασε και παρότρυνε τους εξεγερμένους να μην πληρώσουν τίποτα. Με τους οπαδούς του κυριάρχησε στο νησί, συνεχίζοντας τις εξεγέρσεις ενάντια στη ληστρική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Πύλη βλέποντας τη σοβαρή κατάσταση, έστειλε στρατό ο οποίος δολοφόνησε τον Χαλίλ και επέβαλε την τάξη.
Τελικά συμφωνήθηκε να ξεχαστεί το επεισόδιο και να πληρώσουν οι χριστιανοί από 40 γρόσια ο καθένας και οι μουσουλμάνοι από 20.
Ο Οσμάν αντικαταστάθηκε από έναν μονόφθαλμο και αγράμματο ξυλοκόπο, ο οποίος επέβαλε με τον ίδιο τρόπο εξαντλητική φορολογία, έως ότου απολύθηκε υπό τον φόβο μίας νέας αιματηρής εξέγερσης.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Έχω στο νου μου Πίσκοπε να σφάξω, να κρεμάσω τζι αν ημπορώ που τους Ρωμιούς την Τζιύπρον να παστρέψω». Η μεγάλη σφαγή της 9ης Ιουλίου 1821
