Το 1999, όταν η ταινία “Cruel Intentions” κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, κανένας θεατής κάτω των 17 δεν επιτρεπόταν να μπει στην αίθουσα, παρόλο που όλοι οι χαρακτήρες ήταν έφηβοι.
Ο σκηνοθέτης του “Cruel Intentions: The Musical», μία από τις πολλές μετέπειτα διασκευές της ταινίας, την περιέγραψε ως το είδος της ταινίας που δεν έπρεπε να ξέρουν οι γονείς σου ότι την είχες δει». Αυτό βέβαια σήμαινε ότι όλοι, ειδικά οι κάτω των 17, ήθελαν να τη δουν.
Το σενάριο ήταν βασισμένο στο γαλλικό μυθιστόρημα του 18ου αιώνα, «Les Liaisons Dangereuses», το οποίο έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πλήθος κινηματογραφικών και θεατρικών έργων. Στο “Cruel Intentions”, η ιστορία εξελίσσεται στον 20ο αιώνα και στις πλουσιότερες γειτονιές του Μανχάταν. Ακολουθεί τα παιχνίδια έρωτα και εξουσίας μεταξύ των δύο βασικών πρωταγωνιστών και ετεροθαλών αδελφών, της Κάθριν και του Σεμπάστιαν.
Η Κάθριν προτείνει ένα στοίχημα. Αν ο Σεμπάστιαν καταφέρει να αποπλανήσει την αθώα Ανέτ, η Κάθριν θα του έδινε το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που δεν μπορούσε να έχει: την ίδια. Αν ο Σεμπάστιαν δεν τα κατάφερνε, τότε η Κάθριν θα έπαιρνε το πολυαγαπημένο του αμάξι.
Η σκηνή που σχολιάστηκε περισσότερο ήταν το φιλί στο πάρκο μεταξύ της Κάθριν, την οποία υποδύθηκε η Σάρα Μισέλ Γκέλαρ και της Λουσίλ, μίας 15χρονης φίλης και «προστατευόμενης» της Κάθριν, στην οποία έμαθε πώς να φιλάει. Έμεινε γνωστή όχι μόνο επειδή ήταν μια ομοφυλοφιλική στιγμή στον κινηματογράφο, αλλά και λόγω του αισθησιακού αποτελέσματος, καθώς στο κοντινό πλάνο της κάμερας φάνηκε μέχρι και το σάλιο των δύο ηθοποιών.
Στα γυρίσματα ο βοηθός σκηνοθέτη παρατήρησε τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια, θεώρησε ότι η σκηνή απέτυχε και έπρεπε να τη ξαναγυρίσουν. Ωστόσο, ο διευθυντής φωτογραφίας Θίο βαν ντε Σαντ, ενθουσιάστηκε. Το ίδιο και ο σκηνοθέτης, Ρότζερ Καμπλ. Αν και γύρισαν ξανά τη σκηνή, η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους με την «αποτυχημένη» λήψη, η οποία κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Φιλιού απ’ το MTV.
Η ταραχή του Ράιαν Φιλίπε
Άλλη μία σκηνή που ξέφυγε από τον έλεγχο του σκηνοθέτη ήταν ο μεγάλος καβγάς μεταξύ του Σεμπάστιαν και της Ανέτ.
Οι ηθοποιοί που υποδύονταν τους χαρακτήρες, Ράιαν Φελίπε και Ριζ Γουίδερσπουν, ήταν ζευγάρι στην πραγματικότητα.
Μάλιστα, η Γουίδερσπουν επιλέχτηκε για τον ρόλο, ο οποίος αρχικά προοριζόταν για την Κέιτι Χολμς, μετά από μια συζήτηση μεταξύ του σκηνοθέτη της ταινίας και του Φελίπε.
Ο σκηνοθέτης Ρότζερ Καμπλ δεν ήταν ικανοποιημένος με την επιλογή της Χολμς, γιατί πίστευε ότι δεν διέθετε την εσωτερική δύναμη που απαιτούσε ο χαρακτήρας της Ανέτ.
Σε ένα δείπνο με τον Φελίπε ακούστηκε το όνομα της κοπέλας του και ο Καμπλ ζήτησε να τη γνωρίσει.
Η Γουίδερσπουν όμως, είχε μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα τριών συνεχόμενων ταινιών, ήταν εξαντλημένη και αρνούνταν πεισματικά να γυρίσει και τέταρτη, χωρίς διακοπή.
Σύμφωνα με τον Καμπλ, χρειάστηκε να πέσει στα γόνατα στη μέση ενός πανάκριβου εστιατορίου στο Λος Άντζελες και να την ικετεύσει.
Κι αυτό, μόνο αφότου και οι τρεις τους, ο Καμπλ, η Γουίδερσπουν και ο Φελίπε, είχαν μεθύσει για τα καλά.
Η Γουίδερσπουν τελικά δέχτηκε τον ρόλο, αλλά μόνο αφότου έγιναν διορθώσεις στο σενάριο, έτσι ώστε ο χαρακτήρας της Ανέτ να γίνει πιο δυναμικός.
Ο Καμπλ συμφώνησε ότι οι αλλαγές ταίριαζαν απόλυτα στην ταινία.
Αυτό φάνηκε, άλλωστε, καθώς χρησιμοποίησε στην ταινία μία αυθόρμητη αντίδραση της Γουίδερσπουν στα γυρίσματα, η οποία μόνο δυναμική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Σε μία από τις εντονότερες σκηνές της ταινίας, στην οποία ο Σεμπάστιαν προσπαθεί να πείσει την Ανέτ ότι δεν την αγαπάει, η Γουίδερσπουν αγνόησε το σενάριο και αντέδρασε ενστικτωδώς. Τον χαστούκισε. Μόλις η κάμερα σταμάτησε να τραβάει, ο Φελίπε πήγε τρέχοντας μέχρι το μπάνιο και έκανε εμετό.
Τα μουσικά δικαιώματα
Πολλά στιγμιότυπα της ταινίας έχουν συνδεθεί άρρηκτα με τη μουσική τους υπόκρουση. Ο Καμπλ είχε γράψει πολλές απ’ τις σκηνές, έχοντας υπόψιν συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια, χωρίς όμως να έχει εξακριβώσει αν οι κάτοχοι των πνευματικών δικαιωμάτων τους θα δέχονταν να ακουστούν τα τραγούδια στην ταινία.
Η ερωτική σκηνή είχε αρχικά γυριστεί για να ταιριάζει με το τραγούδι των Smashing Pumpkins, “To Sheila”, το οποίο τελικά αντικαταστήθηκε από το «Colorblind» των Counting Crows.
«Αν χαμηλώσεις τη μουσική του βίντεο και βάλεις να παίζει το «To Sheila”, ταιριάζει ακόμα”, δήλωσε ο Καμπλ.
Παραλίγο να χαθεί και το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι της ταινίας, το «Bittersweet Symphony» από τους «The Verve», λόγω του μεγάλου χρηματικού κόστους των δικαιωμάτων.
Τελικά, η παραγωγή δέχτηκε να πληρώσει το ποσό, προς μεγάλη χαρά του Καμπλ.
