Θεωρείται μία από τις 15 ταινίες που άλλαξαν την ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Το «Λεωφορείον ο Πόθος», βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, απέσπασε 4 Όσκαρ, λογοκρίθηκε και ανέδειξε τον νεαρό Μάρλον Μπράντο ως έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του.
Η Μπλανς Ντιμπουά, μια μοναχική καθηγήτρια από τις Νότιες Πολιτείες, επισκέπτεται την αδερφή της, Στέλλα, στη Νέα Ορλεάνη, όταν χάνει το σπίτι της σε πλειστηριασμό.
Ο άντρας της Στέλλας, Στάνλεϊ Κοβάλσκυ, είναι ένας πολωνός μετανάστης, αγροίκος, που συμπεριφέρεται υποτιμητικά στην Μπλανς. Ο επιβλητικός χαρακτήρας του όμως τη μαγνητίζει και αναπτύσσεται μια αρρωστημένη σχέση πάθους και απέχθειας μεταξύ τους που δημιουργεί σύγχυση στην ήδη ταραγμένη προσωπικότητα της Μπλανς. Μυστικά αποκαλύπτονται και εκείνη καταρρέει.
Η κατάρρευση της Βίβια Λι και η ατάκα- σύμβολο του Μπράντο
«Πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων», αναφέρει με όλη την τραγικότητα της η Μπλανς προς το τέλος της ταινίας.
Η Βίβιαν Λι έπασχε από διπολική διαταραχή όταν γύριζε το «Λεωφορείον ο Πόθος» και όσο καιρό ενσάρκωνε την Μπλανς υπέβαλε το εαυτό της σε αμέτρητους «κινηματογραφικούς» νευρικούς κλονισμούς.
Αποτέλεσμα ήταν να μην ξεχωρίζει στην καθημερινά της αν ήταν η ίδια ή η ηρωίδα του έργου.
Μετά από τον ρόλο που τη στιγμάτισε, η Λι συμμετείχε μόνο σε άλλες τρεις ταινίες μέχρι τον θάνατό της.
Αν και κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας ήταν η Μπλανς, την παράσταση τελικά «έκλεψε» ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι.
Η φράση του Μπράντο-Στάνλεϊ «Stella! Hey, Stella!!», ένα ζωώδες ουρλιαχτό, παραμένει ακόμη και σήμερα ένας από τους πιο γνωστούς «θρήνους» του κινηματογράφου.
Δεν ήταν τα λόγια, αλλά ο τρόπος που ο Μπράντο απέδωσε τον ρόλο του.
Βρεγμένος με το μπλουζάκι του σχισμένο και το μυώδες κορμί του σε κοινή θέα φωνάζει το όνομα της γυναίκας του αμέτρητες φορές. Με πρόσωπο παραμορφωμένο από την αγωνία και τη θλίψη, το στιγμιότυπο αποτέλεσε την επιτομή του ήρωα με τα ζωώδη ένστικτα και την άξεστη συμπεριφορά.
Ο ρεαλισμός στον κινηματογράφο
Ο Μπράντο είχε γίνει ήδη διάσημος από τη συμμετοχή του σε θεατρικές παραστάσεις.
Το «Λεωφορείον ο Πόθος» ήταν μόλις η δεύτερη ταινία του. Ήταν αρκετή όμως για να αλλάξει τα πρότυπα της υποκριτής που επικρατούσαν εκείνη την εποχή.
Μέλος του «Actor’s Studio» και υποστηρικτής της «Μεθόδου», ο Μπράντο ενσάρκωσε έναν κτηνώδη Στάνλεϊ.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι ερμηνείες ήταν θεατρικές και συγκροτημένες. Οι ηθοποιοί ενσάρκωναν βίαιους χαρακτήρες, πάντα όμως υπήρχε ένας βαθμός μετριοπάθειας και απόστασης από την πραγματικότητα.
Ο νεαρός ηθοποιός όμως ήταν βίαιος. Ωμός.
Η ηθοποιία του ήταν φυσική και πολύ πιο ρεαλιστική.
Η ερμηνεία του προκάλεσε επανάσταση στον κινηματογραφικό κόσμο και σύντομα όλο και περισσότεροι ηθοποιοί ακολούθησαν το παράδειγμα του Μράντο και της «Μεθόδου».
Η λογοκρισία και η σκηνή του βιασμού που παραλείφθηκε
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ελία Καζάν έμεινε πιστός στην υπόθεση του θεατρικού έργου.
Υπήρχαν όμως κάποιες αμφιβολίες σε τρία σημεία της υπόθεσης.
Δεν υπήρχε ακόμη ο διαχωρισμός μεταξύ ενήλικου και μη περιεχομένου και το σενάριο χρειαζόταν να είναι κοινώς αποδεκτό.
Στο πρωτότυπο σενάριο, ο σύζυγος της Μπλανς ήταν ομοφυλόφιλος, η ίδια ήταν νυμφομανής και πέφτει θύμα βιασμού από τον Κοβάλσκι.
Το περιεχόμενο θεωρήθηκε ανήθικο και ο Καζάν συμφώνησε να αλλάξει τα δύο πρώτα σημεία.
Ο άντρας της Μπλανς παρουσιάστηκε ως ένας αδύναμος χαρακτήρας και η ίδια προσέλκυε άνδρες προς αναζήτηση έρωτα και αγάπης και όχι σαρκικής απόλαυσης.
Για τη σκηνή του βιασμού όμως ήταν κάθετος. Το ίδιο και ο Τενεσί Ουίλιαμς, ο οποίος δήλωσε πως « Το Λεωφορείον ο Πόθος είναι ένα εξαιρετικά και ιδαίτερα ηθογραφικό έργο, με την πιο βαθιά και αληθινή έννοια του όρου. Ο βιασμός της Μπλανς από τον Στάνλεϊ αποτελεί μια ακέραια πραγματικότητα του έργου, χωρίς την οποία αυτό χάνει το νόημα του. Το έργο απεικονίζει την αρπαγή της τρυφερότητας και της ευαισθησίας από τις άγριες και βίαιες δυνάμεις της σύγχρονης κοινωνίας».
Όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα, η «Καθολική Λεγεώνα της Ευπρέπειας» καταδίκασε το περιεχόμενο της ταινίας.
Η εταιρία παραγωγής, φοβούμενη ένα εισπρακτικό «σαμποτάζ», αποφάσισε να αφαιρέσει την επίμαχη σκηνή του βιασμού, παρά τις έντονες αντιδράσεις του Καζάν.
Μόλις το 1993, η «Γουόρνερ Μπρος» κυκλοφόρησε την ολοκληρωμένη και μη λογοκριμένη εκδοχή της ταινίας.
Ο Ελία Καζάν δεν ήθελε να σκηνοθετήσει την ταινία
Το 1947 ανέβηκε στο Μπρότνγουεϊ το θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος». Σκηνοθέτης ο Ελία Καζάν και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Μάρλον Μπράντο, η Τσέσικα Τάντι, η Κιμ Χάντερ και ο Καρλ Μάλντεν.
Το έργο είχε τεράστια επιτυχία και οι παραστάσεις κράτησαν δύο χρόνια.
Αναμενόμενα, η βιομηχανία του Χόλυγουντ θέλησε να μεταφέρει το θεατρικό στη μεγάλη οθόνη.
Η «Γουόρνερ Μπρος» αγόρασε τα δικαιώματα του έργου και πρότεινε στον Καζάν να αρχίσει τα γυρίσματα.
Ο Καζάν ωστόσο, δεν ήθελε να σκηνοθετήσει την ταινία. «Είναι σαν να παντρεύεσαι την ίδια γυναίκα δύο φορές», έλεγε.
Ο στενός του φίλος όμως, Τενεσί Ουίλιαμς τον έπεισε να κάνει τελικά την εμβληματική ταινία.
Η συνταγή ήταν η ίδια. Το γνωστό πρωταγωνιστικό τρίο με μία μόνο διαφορά. Τον ρόλο της ψυχωτικής Μπλανς ανέλαβε η Βίβιαν Λι.
Η όμορφη ηθοποιός ήταν ήδη καταξιωμένη στον χώρο και είχε πρόσφατα κερδίσει Όσκαρ για την ερμηνεία της στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος».
Τα γυρίσματα άρχισαν τον Αύγουστο του 1950 και μέσα σε 36 ημέρες είχαν ολοκληρωθεί.
Η πρεμιέρα του «Λεωφορείον ο Πόθος» στην Αμερική έγινε τον Σεπτέμβριο του 1951. Η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και κέρδισε τέσσερα Όσκαρ, Α’ και Β΄ Γυναικείου Ρόλου, Β΄Ανδρικού και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης.
