“Ήταν μια ιερή στιγμή. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται οι άνθρωποι που νιώθουν ότι είδαν τον Θεό”, δήλωσε ο διευθυντής των Universal Studios, Σιντ Σάινμπεργκ, αναφερόμενος στο αριστούργημα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, “Ε. Τ. Ο Εξωγήνινος”.
Το 1982, όταν κυκλοφόρησε, η ταινία είχε κάνει πάταγο.
Πράγματι, οι θεατές αγάπησαν τους μικρούς πρωταγωνιστές, αλλά και τον αξιολάτρευτο εξωγήινο.
Οι ουρές στους κινηματογράφους έφταναν τα εκατό μέτρα και ο κόσμος επέστρεφε ξανά και ξανά στις αίθουσες, για να απολαύσει το έργο.
Οργανώθηκε ειδική προβολή για τον Αμερικάνο πρόεδρο Ρόναλντ Ρήγκαν και σύμφωνα με τον Σπίλμπεργκ, ο πρόεδρος δάκρυσε.
Βέβαια η συγκίνησή του δεν μπορούσε να συγκριθεί με της πριγκίπισσας Νταϊάνα, που χρειάστηκε να πάει στις γυναικείες τουαλέτες όπου διόρθωσε το μακιγιάζ της.
Τα δάκρυα στο πρόσωπό της είχαν δημιουργήσει ένα αταίριαστο θέαμα για πριγκίπισσα.
Μετά το τέλος της προβολής, η Νταϊάνα κάλεσε τον Σπίλμπεργκ για να τον συγχαρεί.
Οι μικροί πρωταγωνιστές
Η ταινία ακολουθεί 10χρονο Έλιοτ, ένα μοχανικό αγοράκι που ανακαλύπτει έναν εξωγήινο στον κήπο του.
Το αγόρι και ο εξωγήινος γίνονται φίλοι και ο Έλιοτ του γνωρίζει την 5χρονη αδερφή του, Γκέρτι και τον 15χρονο αδερφό του, Μάικλ.
Τα παιδιά δένονται με τον εξωγήινο, τον οποίον όμως πρέπει να κρατήσουν κρυφό από τους “ενήλικους”, που φυσικά θα του έκαναν άπειρες αναλύσεις και πειράματα.
Στο τέλος, ο εξωγήινος βρίσκει τρόπο να επιστρέψει στον πλανήτη του και αποχαιρετά τους μικρούς του φίλους σε μία σκηνή που δεν αφήνει κανένα θεατή ασυγκίνητο.
Τον Έλιοτ υποδύθηκε ο 11χρονος Χένρι Τόμας, που εντυπωσίασε τον Σπίλπμεργκ στην οντισιόν.
Ο Σπίλμπεργκ του ζήτησε να αυτοσχεδιάσει και να φανταστεί ότι προσπαθούσαν να πάρουν τον εξωγήινο μακριά του.
Ο μικρός έβαλε τα κλάμματα και η αντίδρασή του ήταν τόσο φυσική, που ο σκηνοθέτης του πρόσφερε τον ρόλο επιτόπου.
Η επιλογή της 6χρονης Ντρου Μπάριμορ για τον ρόλο της Γκέρτι, έγινε όταν η Ντρου ενημέρωσε τον Σπίλμπεργκ ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα ηθοποιός, αλλά η ντράμερ σε ένα πανκ συγκρότημα με το όνομα “Purple People Eaters», που έβαφαν τα πρόσωπά τους πριν βγουν στη σκηνή μπροστά σε χιλιάδες θεατές.
Ο σκηνοθέτης έκρινε ότι η φαντασία της θα την βοηθούσε στα γυρίσματα και ο ρόλος έγινε δικός της.
Τα γυρίσματα με μικρά παιδιά δεν είναι ποτέ εύκολα, γι’ αυτό και ο Σπίλμπεργκ προσπαθούσε να δημιουργεί ευχάριστο κλίμα στο στούντιο.
Μιλούσε συνεχώς στους μικρούς πρωταγωνιστές και ανήμερα της γιορτής του Χάλογουιν, που ο κόσμος μεταμφιέζεται, ντύθηκε σαν γριά γυναίκα και δούλεψε έτσι όλη μέρα.
Τα παιδιά ξεκαρδίζονταν όποτε τον έβλεπαν και ο ίδιος φάνηκε να το απολαμβάνει.
Για να μπορέσει να εκμαιεύσει πιο ρεαλιστικές ερμηνείες από τον Τόμας και την Μπάριμορ, τους είχε πει ότι ο εξωγήινος ήταν αληθινός.
Τα παιδιά τον πίστεψαν και δεν άλλαζαν γνώμη, ακόμα και όταν έβλεπαν τα σχοινιά που μετακινούσαν την κούκλα.
Πάντως το κόλπο λειτούργησε, καθώς οι σκηνές που απαιτούσαν συναισθηματική φόρτιση τραβήχτηκαν με την πρώτη.
Στη σκηνή που η Μπάριμορ κλαίει επειδή πιστεύει ότι ο εξωγήινος είναι νεκρός, το κλάμα της ήταν ειλικρινές, γιατί πίστευε ότι φίλος της είχε πεθάνει.
Η ταινία γυρίστηκε με χρονολογική σειρά, έτσι ώστε στο τέλος, οι ηθοποιοί να έχουν δεθεί με τον Ε. Τ.
Η αξέχαστη σκηνή του αποχαιρετισμού μεταξύ του Έλιοτ και του εξωγήινου ήταν μία από τις τελευταίες και η συγκίνηση του 10χρονου ηθοποιού ήταν καθ’ όλα φυσική.
Ο Ε. Τ. και ο Έλιοτ στο φεγγάρι
Η πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας είναι αναμφίβολα η πτήση του Ε.Τ. και του Έλιοτ πάνω σε ένα ποδήλατο, με θέα τη τεράστια σελήνη.
Ο εξωγήινος χρησιμοποίησε τις τηλεκινητικές του ικανότητες για να πετάξει και έτσι να αποφύγει τους αστυνομικούς που τον κυνηγούσαν.
Ο νυχτερινός ουρανός ήταν αληθινός.
Οι συντελεστές έψαχναν μια εβδομάδα να βρουν το κατάλληλο σημείο και χρειάστηκαν δύο μέρες γυρισμάτων για να συγκεντρώσουν αρκετό υλικό.
Ωστόσο, οι φιγούρες των δύο πρωταγωνιστών δεν ήταν αληθινές, αλλά δύο μαριονέτες που μετακινούνταν με σχοινιά.
