Το κείμενο έστειλε ο αναγνώστης μας νομικός Βασίλης Μπότσιος
Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, πρωτοπόρος της λογοτεχνίας του τρόμου, έγραψε κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες.
Κι όμως, ακόμη και ο ίδιος, ίσως θα σοκάρονταν από τη σύμπτωση μεταξύ μιας ιστορίας του και της πραγματικότητας.
Το 1838 δημοσιεύτηκε η μοναδική νουβέλα του Πόε, με τον τίτλο: «Η διήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πριμ».
Σε κάποιο σημείο της ιστορίας ένα πλοίο με όνομα Γκράμπους, πλέει ακυβέρνητο και το τριμελές πλήρωμά του υποφέρει από την έλλειψη τροφής και νερού.
Αρχικά, καταφέρνουν να πιάσουν μια θαλάσσια χελώνα και αφού της πετάνε το καβούκι,την τρώνε, αλλά δεν έβρισκαν τροφή καθημερινά.
Έτσι τελικά, απεγνωσμένοι από την πείνα, τραβάνε ξυλάκια και όποιος τραβήξει το μικρότερο, θα θυσιαστεί και θα φαγωθεί από τους υπόλοιπους.
Ο κλήρος πέφτει σε έναν ναύτη με το όνομα Ρίτσαρντ Πάρκερ και αμέσως οι άλλοι δύο τον κομματιάζουν και τον τρώνε, παραμένοντας έτσι ζωντανοί, μέχρι να τους περισυλλέξει εξαντλημένους, ένα περιπλέον πλοίο.
Ο Πόε χαρακτήρισε αυτή την ιστορία του, ως αφελή.
Θ’ άλλαζε γνώμη αν ζούσε το 1884, όταν ένα μικρό ιστιοφόρο με το όνομα Μινιονέτ απέπλευσε από την Αγγλία με προορισμό το Σύδνεϋ της Αυστραλίας.
Το ιστιοφόρο ήταν ακατάλληλο για τόσο μακρινό ταξίδι και την 5η Ιουλίου, ανοιχτά του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, έπεσε σε καταιγίδα και ναυάγησε.
Το τετραμελές πλήρωμα την τελευταία στιγμή επιβιβάστηκε σε μια σωστική λέμβο. Ωστόσο ήταν 1100 χιλιόμετρα μακριά από την κοντινότερη ακτή και δεν είχαν αρκετά τρόφιμα, ούτε και νερό για να επιβιώσουν.
Όμοια με την ιστορία του Πόε, έπιασαν μια θαλάσσια χελώνα, αλλά γνώριζαν ότι χρειάζονταν κάτι παραπάνω, αν ήθελαν να μείνουν ζωντανοί μέχρι την στιγμή, που κάποιο πλοίο θα τους έσωζε.
Την 21η Ιουλίου, δεν φαινόταν κανένα καράβι στον ορίζοντα και οι ναυαγοί συζήτησαν την περίπτωση να τραβήξουν κλήρο, για να επιλεγεί αυτός που θα θυσιαστεί για τη σωτηρία των άλλων, αλλά τίποτα δεν αποφασίστηκε.
Μεταξύ των ναυαγών ήταν ένας 17χρονος άπειρος ναύτης, καθώς ήταν το πρώτο του ταξίδι.
Άρχισε να πίνει θαλασσινό νερό για να ξεδιψάσει.
Όταν άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του, οι άλλοι τρεις, δίχως κλήρωση αυτήν την φορά, τον έσφαξαν και τον έφαγαν.
Αργότερα δικαιολογήθηκαν, ότι είχαν γυναίκες και παιδιά, ενώ ο 17χρονος που ήταν ήδη εξαντλημένος, έτσι και αλλιώς θα πέθαινε.
Διασώθηκαν λίγες μέρες αργότερα.
Τα τελευταία λόγια του ναύτη ήταν «Γιατί εγώ;».
Το όνομά του ήταν Ρίτσαρντ Πάρκερ.
Σημείωση της ΜτΧ: οι ναυαγοί που επέζησαν βρέθηκαν μετά από 24 μέρες, από το γερμανικό πλοίο Montezuma. Είχε δηλαδή το όνομα του αζτέκου βασιλιά που κανιβάλιζε τα θύματά του!
Οι επιζήσαντες δικάστηκαν για ανθρωποκτονία και τελικά καταδικάστηκαν σε έξι μήνες καταναγκαστικής εργασίας. Η δίκη τους δημιούργησε δεδικασμένο, σύμφωνα με το οποίο, η ανάγκη για επιβίωση δεν δικαιολογεί το φόνο. Οι τρεις καταδικασθέντες είχαν το ίδιο όνομα. Λέγονταν, Hugh Williams, που βέβαια ήταν ένα συνηθισμένο όνομα στην Ουαλία, αλλά η σύμπτωση είναι εντυπωσιακή.
Παρόμοια ιστορία υπάρχει και στη βραβευμένη ταινία, η ζωή του Πι, όπου ο τίγρης ονομάζεται Richard Parker.
Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να στέλνουν κείμενα μπορούν να μας τα στέλνουν στη διεύθυνση: [email protected]
Εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις, που έχουν να κάνουν με το ύφος της ιστοσελίδας, θα δημοσιεύονται. Η ΜτΧ δεν ευθύνεται για τυχόν ανακρίβειες στα κείμενα των αναγνωστών.
