Η βάση του ΑΚΕΛ, ο απλός ψηφοφόρος και φίλος του κόμματος κατάφερε να ανατρέψει από τα κάτω προς τα πάνω την απόφαση της ηγεσίας να προτείνει τον Μάικ Σπανό ως υποψήφιο για τις Προεδρικές του ’18.
Του Τάσου Χριστοδούλου
Τα «αρνιά» του ΑΚΕΛ, όπως συνηθίζεται να αποκαλούν τους ψηφοφόρους του κόμματος οπαδοί των άλλων κομμάτων, κάθε άλλο παρά άβουλα όντα απέδειξαν ότι είναι.
Η ανατροπή της εν λόγω απόφασης ήρθε μέσα από την απόσταση που χώριζε τον κ. Σπανό με τις αρχές και το πυρήνα της ιδεολογίας του ΑΚΕΛ. Αφορμή φυσικά ήταν η συνέντευξη του κ. Σπανού στο Sigma όταν ο ίδιος ξεδίπλωσε τις θέσεις του αφήνοντας κυριολεκτικά άναυδους τους ψηφοφόρους του κόμματος.
Η βάση του ΑΚΕΛ, δεν μπορούσε να αποδεχθεί μετά και τα όσα άκουσε ότι ένας άνθρωπος με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις μπορούσε να εκπροσωπήσει τα δικά της κοινωνικά συμφέροντα.
Κάτι με το οποίο η ηγεσία του ΑΚΕΛ προφανώς θεωρούσε ότι μπορεί να πράξει, με προεξάρχοντα τον γ.γ του κόμματος ο οποίος δεν δίστασε ακόμη και δημόσια να υπερασπιστεί τον κ. Σπανό.
Δυστυχώς για τον Άντρο Κυπριανού το ναυάγιο της 15ης Ιουνίου βαραίνει προσωπικά τον ίδιο. Ήταν μια καθαρά δική του επιλογή εκ των πραγμάτων λανθασμένη που τον αφήνει εκτεθειμένο και την ίδια ώρα μεγαλώνει και το κύμα αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του.
Ο κ. Κυπριανού, από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του (2009) ήρθε αντιμέτωπος με πολύ δύσκολες καταστάσεις για τις οποίες ενδεχομένως να μην φέρει ο ίδιος το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Η πενταετία Χριστόφια ήταν ένα μαρτύριο για τον ίδιο αφού έπρεπε να διαχειριστεί πολιτικά και επικοινωνιακά την οικονομική κατάρρευση και την πολεμική που δεχόταν το ΑΚΕΛ σε συνδυασμό με την φονική έκρηξη στο Μαρί και τα όσα ακολούθησαν.
Παρά την ευγένεια και την εντιμότητα που τον διακρίνει σε προσωπικό επίπεδο και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, ως γ.γ του ΑΚΕΛ έχει αποτύχει να κερδίσει τον ΔΗΣΥ σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Το μείζον ζήτημα όμως, είναι ότι επί δικής του θητείας, τα ποσοστά του κόμματος έχουν μειωθεί ραγδαία όπως και η αξιοπιστία του ΑΚΕΛ στην ίδια την κοινωνία.
Υπενθυμίζουμε ότι στις ευρωεκλογές του ’09 τερμάτισε δεύτερος. Δεύτερος και στις βουλευτικές του ΄11. Ακολούθησε η ήττα στις Προεδρικές του ’13. Ήττα και σοβαρές απώλειες ποσοστών στις ευρωεκλογές του ’14. Πανωλεθρία στις βουλευτικές του ’16 και η κατηφόρα συνεχίζεται με την προσωπική του ήττα στην υπόθεση Μάικ Σπανού.
Παρόλα αυτά ο ίδιος είναι «τυχερός» καθότι δεν διαφαίνεται τουλάχιστον μέχρι στιγμής, να υπάρχει κάποιος στην Εζεκία Παπαϊωάννου που να θέτει θέμα ηγεσίας.
Το γεγονός αυτό, δυο πράγματα μπορεί να υποδηλοί. Είτε μέσα στο ΑΚΕΛ όλα τα βλέπουν ρόδινα, είτε τα φοβικά σύνδρομα και οι διάφοροι μηχανισμοί του κόμματος δεν επιτρέπουν σε όσους βλέπουν, να μιλήσουν. Έτσι, αφήνουν τον Άντρο να φθείρεται ανηλεώς, αφού κανείς δεν θα ήθελε να αναλάβει την ηγεσία σε αυτή την κακή πολιτική συγκυρία για το κόμμα που όπως ήδη έχουμε πει έχει τις ρίζες της στην διακυβέρνηση Χριστόφια.
Τώρα μάλιστα ο ίδιος, ακούγεται ότι ενδεχόμενα θα διεκδικήσει και την Προεδρία της Δημοκρατίας, εγχείρημα που αν γίνει πράξη κατά πάσα πιθανότητα θα κρίνει και το πολιτικό του μέλλον.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
