Ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, ήταν κατά των προφυλακτικών. Θεωρούσε ότι η χρήση τους μείωνε τόσο πολύ την ευχαρίστηση της σεξουαλικής πράξης, που θα οδηγούσε σε νευρώσεις, διαλυμένους γάμους και προβλήματα στύσης στους άντρες.
Σε σημειώσεις του, ο Φρόυντ έγραφε για έναν 27χρονο άντρα, που χρησιμοποιούσε πάντα προφυλακτικό στις συνευρέσεις του με ιερόδουλες: «Το λίμπιντο του άντρα μειώνεται σταδιακά εδώ και καιρό. Η προετοιμασία για να χρησιμοποιήσει το προφυλακτικό, είναι αρκετή για να τον κάνει να νιώσει, ότι αναγκάζεται να συμμετάσχει στην πράξη και ότι πρέπει να προσπαθήσει για την ευχαρίστησή του».
Ιστορία του προφυλακτικού
Η ιστορία των προφυλακτικών έχει σχεδόν την ίδια διάρκεια με την ιστορία των ανθρώπων. Λέγεται, ότι η πρώτη απεικόνιση προφυλακτικού, βρίσκεται στην σπηλιά Grotte des Combarrelles και χρονολογείται στα 12 με 15.000 χρόνια π.Χ.
Στην αρχαία Ελλάδα χάνονται τα ίχνη των προφυλακτικών. Υπάρχουν ελάχιστες αναφορές, καθώς πίστευαν, ότι η αντισύλληψη ήταν αποκλειστικά θέμα των γυναικών. Πιστεύεται, ότι στην Κίνα χρησιμοποιούσαν προφυλακτικά από μεταξένιο χαρτί και στην αρχαία Αίγυπτο από λινό ύφασμα.
Η σύφιλη
Τα προφυλακτικά εμφανίζονται πάλι τον 15ο αιώνα, παρέα με τη «δημοφιλέστατη» σεξουαλικά μεταδιδόμενη νόσο, τη σύφιλη. Φτιαγμένα από ύφασμα, ή εντόσθια ζώων, χρησιμοποιούνταν κυρίως για προστασία από τις ασθένειες κι όχι ως μέθοδος αντισύλληψης.
Αργότερα, τον 18ο αιώνα, τέθηκε το ζήτημα της ηθικότητας ή μη των προφυλακτικών. Η «τεχνητή» αντισύλληψη που προσέφεραν στον άνθρωπο, η δυνατότητα να επιλέξει πότε και πόσα παιδιά θα κάνει, προκάλεσε φοβερές αντιδράσεις απ’ την εκκλησία. Πολλοί μάλιστα πίστευαν, ότι λόγω της προστασίας που προσέφεραν τα προφυλακτικά από τις ασθένειες, ακόμα και οι πιο σεξουαλικά ενεργοί, δε θα τιμωρούνταν ποτέ για τις αμαρτίες τους, όπως τους άξιζε.
Τα προφυλακτικά παρέμεναν είδη πολυτελείας, μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα. Τα κατώτερα στρώματα συνήθως δεν ενημερώνονταν για τη χρησιμότητά τους, ή δεν είχαν το απαραίτητο κομπόδεμα, για να τα αγοράσουν.
Η «καπότα»
Το 1839, ο Τσαρλς Γκούντγιαρ βρήκε ένα τρόπο επεξεργασίας του καουτσούκ, που το έκανε αρκετά ελαστικό, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως προφυλακτικό. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα προφυλακτικά, τα λαστιχένια εφάρμοζαν καλύτερα και δεν σκίζονταν το ίδιο εύκολα. Το πρόβλημα ήταν, ότι ορισμένες φορές ήταν υπερβολικά σφιχτά, ή πολύ χοντρά, με αποτέλεσμα να γίνονται πολλές φορές εμπόδιο στη σεξουαλική πράξη.
Αυτό το είδος προφυλακτικού ήταν η αρχική «καπότα», από τη γαλλική λέξη «capote». «Καπότ» λένε ακόμα τα προφυλακτικά στη Γαλλία, αλλά η αρχική έννοια της λέξης, ήταν τα καπέλα που φορούσαν οι γυναίκες την περίοδο εκείνη.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα, άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες διαφημίσεις προφυλακτικών και η χρήση τους διαδόθηκε σε μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Δίχως όμως, να λείψουν και οι αντιδράσεις. Αυτή τη φορά, απ’ τις φεμινίστριες. Θεωρούσαν, ότι η αντισύλληψη έπρεπε να είναι στον έλεγχο των γυναικών, ενώ το προφυλακτικό έδινε την επιλογή στους άντρες.
Η εμφάνιση του AIDS
Στη δεκαετία του ’80, οι πωλήσεις των προφυλακτικών σημείωσαν τεράστια άνοδο, λόγω της εμφάνισης του AIDS. Οι διαφημιστικές εταιρείες χρησιμοποίησαν τον κοινωνικό πανικό, για να πουλήσουν τα προφυλακτικά, ως τον αποτελεσματικότερο τρόπο πρόληψης και έλεγαν την αλήθεια.
Πλέον, τα προφυλακτικά δεν είναι ταμπού και έχουν εξελιχθεί όσον αφορά τη χρήση, το άρωμα ακόμη και τη γεύση τους. Το σίγουρο είναι, ότι δεν μειώνουν πια την απόλαυση και είναι η καλύτερη πρόληψη.
