Πηγή: Ροδιακή
Η Ρόδος, δεν ήταν δυνατόν να είναι απαλλαγμένη από την πορνεία. Ήταν γνωστό εμπορικό λιμάνι από την αρχαιότητα, σε τέτοια γεωγραφική θέση που την έφερνε σε επαφή με τους περισσότερους λαούς της Μεσογείου και της Ευρώπης, διαμορφώνοντας μία πολυεθνική κοινωνία, γεμάτη χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους που εκτονώνονταν σεξουαλικά μετά από πολυήμερα ταξίδια στη θάλασσα,
Άλλωστε, καθώς στο Μεσαίωνα το φαινόμενο πήρε μεγαλύτερη διάσταση, κατά την περίοδο των Σταυροφοριών.
Τότε πλήθη εκδιδόμενων γυναικών συνόδευαν τα στρατεύματα και είναι ευνόητο πως σε μια πόλη που διοικείτο από καλόγερους Ιππότες για 213 χρόνια, η καταφυγή στον παράνομο έρωτα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.
Από το 13ο αι., ο μεγάλος στοχαστής Θωμάς Ακινάτης είχε κατορθώσει να επηρεάσει βαθιά τη φιλοσοφία της Δύσης και τη δογματική στάση της Καθολικής Εκκλησίας με δύο επιβλητικά συγγραφικά έργα του, σύμφωνα με τα οποία: η πορνεία πρέπει να είναι ανεκτή, γιατί συντελεί στην αποτροπή μεγαλύτερων αμαρτημάτων, όπως η μοιχεία και ο βιασμός.
Παρόλα αυτά, είναι σαφές πως η ηθική που επέβαλε ο χριστιανισμός, ιδανικά του οποίου ήταν η παρθενία και ο ασκητισμός, καταδίκαζε την πορνεία.
Ωστόσο ως πορνεία όριζαν ακόμη και τη γενετήσια συμπεριφορά των ανθρώπων.
Πόρνες δεν ήταν μόνο αυτές που εκδίδονταν επ΄αμοιβή, αλλά και αυτές που διατηρούσαν προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις, όσες είχαν σχέσεις με αλλόθρησκους (μουσουλμάνους, Εβραίους) και φυσικά όλες οι μοιχαλίδες.
Οι πόρνες του Μεσαίωνα στη Ρόδο, πρέπει να ήταν φτιασιδωμένες και βαμμένες έντονα, με μαλλιά ξέπλεκα και πρόσωπο ακάλυπτο, με προκλητική συμπεριφορά σε δημόσιες εμφανίσεις, φορώντας στολίδια χρυσά και ακριβά ρούχα, αν και σε πολλές περιπτώσεις τους απαγορευόταν να φορούν ό,τι οι τίμιες γυναίκες και μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη και τη Δύση θεσπίστηκε να φορούν ιδιαίτερο ένδυμα που τις διέκρινε από τις υπόλοιπες γυναίκες.
Έτσι, σε μία κοινωνία όπου δεν έλλειπαν οι οίκοι «της χαράς» ή οι συντεχνίες, επικεφαλής των οποίων ήταν η Κυρά ή Πριόρα ή Ηγουμένη ή κάποιος πορνοβοσκός, δεν ήταν λίγοι οι περιορισμοί και οι τιμωρίες πουν επιβάλλονταν σε όσους εκπορνεύονταν. Ακόμη και αν ηθικοί αυτουργοί ήταν η οικογένειά τους. Η ελληνορθόδοξη κοινωνία ξεσηκωνόταν από την επιδειχθείσα ανοχή του Τάγματος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις υψηλόβαθμες θέσεις του Τάγματος καταλάμβαναν τέκνα Φεουδαρχών, πολλές φορές χωρίς καμία κλίση προς το εκκλησιαστικό στάδιο και επηρεασμένοι από την φιλοσοφία της πρώιμης Αναγέννησης που κυριαρχούσε στην Ευρώπη.
Τα κοινωνικά σκάνδαλα έγιναν ακόμα πιο μεγάλα γύρω στο 15ο αι., αφού οι πόρνες που είχαν κατακλύσει τα πυκνοκατοικημένα κέντρα του νησιού και κατοικούσαν είτε σε σπίτια, που γειτνίαζαν με κατοικίες τίμιων γυναικών ή ήταν κρυφές και εκδίδονταν χωρίς την προστασία προαγωγού, έβαζαν σε πειρασμό όχι μόνο τους Ιππότες αλλά και τους Ιερείς. Δεν ήταν δε λίγες οι περιπτώσεις νόθων παιδιών των Ιπποτών, που διεκδικούσαν αγαθά από το Τάγμα, ως ανήκοντα στον πατέρα τους ή Ιπποτών που συζούσαν με παλλακίδες.
Ομοίως ζούσαν μαζί τους και ιερείς όπως ο εφημέριος της Παναγιάς του Βούργου, Guilielmo de Prosida, που διαπομπεύτηκε.
Μέτρα κατά της πορνείας και ποινές
Τα πιο δραστικά μέτρα, επιβάλλονται το 1478 με διάταγμα, από το Μεγάλο Μάγιστρο Pierre d’ Aubusson, όπου περιορίζει τις πόρνες (Ρόδιες, Εβραίες, Μουσουλμάνες σκλάβες και Ευρωπαίες) σε συγκεκριμένη συνοικία της πόλης, που πολύ πιθανόν να ήταν η Οβριακή, καθώς οι Εβραϊκή κοινότητα αποτελούσε την πλέον διωκόμενη και περιχαρακωμένη στην Μεσαιωνική Ρόδο, τόσο από τους Καθολικούς όσο και από τους Ορθόδοξους, ενώ ο αντισημιτισμός είχε κάνει έντονη την εμφάνιση του στη Μεσαιωνική Ευρώπη.
Σε περίπτωση που κάποιο από τα σπίτια ήταν ιδιοκτησία κουρτεζάνας, εκείνος που θα ήθελε να τη διώξει ήταν υποχρεωμένος να το αγοράσει!
Αργότερα, η υποτροπή της έξαρσης του φαινομένου μετά την 1η Πολιορκία του 1480, λόγω της οικονομικής ανάπτυξης που επήλθε από την ειρήνη με τους Τούρκους, αναγκάζουν τον ίδιο Μ. Μάγιστρο να επέμβει για να επαναφέρει στην τάξη κι αυτούς τους μοναχούς Ιππότες.
Επιβάλλει βαριές ποινές στους μοιχούς, τις μοιχαλίδες, τους προαγωγούς, τους παιδεραστές και τους τζογαδόρους.
Ειδικά για τους παιδεραστές και τις χριστιανές που θα έρχονταν σε επαφή με αλλόθρησκους, η ποινή ήταν θάνατος στην πυρά, αν και δεν υπάρχουν αναφορές που να αποδεικνύουν ότι εφαρμόστηκε ποτέ.
Διαβάστε: Ο «πυρετός των χακί». Η σεξουαλική «επιδημία» που ξέσπασε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Νεαρές κοπέλες που κυνηγούσαν ένστολους. Τα αφροδίσια νοσήματα και οι καταγγελίες για «πορνεία»
Διαβάστε: 
