Το νησί Έλις στη Νέα Υόρκη ήταν ο τελευταίος σταθμός των μεταναστών πριν ξεκινήσουν την καινούργια τους ζωή στην Αμερική.
Εκεί συγκεντρώνονταν όσοι κατέφθαναν στη Νέα Υόρκη με τα πλοία, ώστε να πάρουν την έγκριση και να εισέλθουν στη χώρα.
Απαραίτητες προϋποθέσεις να είναι υγιείς, να έχουν τα απαραίτητα χαρτιά και ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό που θα τους επέτρεπε να επιβιώσουν, έως ότου βρουν δουλειά.
Λειτούργησε για 62 χρόνια και υποδέχτηκε συνολικά 12 εκατομμύρια μετανάστες.
Ο σταθμός μεταναστών περιείχε κτίρια που διευκόλυναν τη διαδικασία εξέτασης τους.
Κοιτώνες, χώροι αποσκευών, νοσοκομεία και καραντίνες για παν ενδεχόμενο.
Τον 17ο αιώνα το νησί δεν κατοικούνταν από κανέναν, επισκέπτες του ήταν μόνο οι γλάροι γι’ αυτό και οι Ινδιάνοι το αποκαλούσαν το νησί των Γλάρων.
Αργότερα, οι Ολλανδοί το αγόρασαν μαζί με την ευρύτερη περιοχή από τους Ινδιάνους και το ονόμασαν Όιστερ Άιλαντ.
Τον 18ο αιώνα το νησί άνηκε πλέον στον έμπορο Σάμιουελ Ελις, από τον οποίο πήρε και το όνομά του.
Αυτός με τη σειρά του το πούλησε στη πολιτεία της Νέας Υόρκης για 10.000 δολάρια.
Αρχές του 1890, δεδομένου του μεγάλου αριθμού μεταναστών που έφτανε στην Αμερική, αποφασίστηκε ότι ήταν η κατάλληλη τοποθεσία για να λειτουργήσει ένας σταθμός υποδοχής Μεταναστών.
Την 1η Ιανουαρίου 1892 ο σταθμός άνοιξε. Ο πρώτος μετανάστης που έφτασε ήταν η δεκαπεντάχρονη Ιρλανδέζα Άννι Μουρ μαζί με τα δύο της αδέρφια. Στη συνέχεια ακολούθησαν εκατομμύρια.
«Σύστημα των 6 δευτερολέπτων»
Μετά την άφιξη των μεταναστών στο νησί, τους συγκέντρωναν στο κεντρικό κτίριο και τους υπέβαλλαν σε ιατρικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί κατά πόσο ήταν σε θέση να εργαστούν, γιατί οι Αμερικανοί ήταν ξεκάθαροι ότι θα δέχονταν μόνο όσους ήταν ικανοί να βοηθήσουν τη χώρα και όχι όσοι ήθελαν η χώρα να βοηθήσει αυτούς.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 του νόμου 1907, «οι παρακάτω τάξεις αποκλείονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες: οι ηλίθιοι, οι διανοητικά ασθενείς, οι επιληπτικοί, οι ψυχικά άρρωστοι, οι ζητιάνοι, όσοι έχουν σωματικά ελαττώματα, οι καταδικασμένοι για κακουργήματα, οι πολύγαμοι, οι αναρχικοί, οι ανήθικες γυναίκες».
Συνοπτικά, όσοι δεν ήταν υγιείς και δεν είχαν τα απαραίτητα χαρτιά, γυρνούσαν πίσω.
Ο γιατρός τους εξέταζε ώστε να διακρίνει τη ψυχική και σωματική τους υγεία.
Η διαδικασία εξέτασης διαρκούσε μόλις 6 δευτερόλεπτα, όπως ανέφεραν, καθώς υποτίθεται ότι με μια ματιά διέκρινε τις τυχόν παθήσεις. Προφανώς η διαδικασία ήταν τυπική, αλλά και ταπεινωτική για τον «ψαρωμένο» μετανάστη. Συγχρόνως σχεδόν κανείς δεν μιλούσε τη γλώσσα και η συνεννόηση γινόταν με νοήματα και πολλές δυσκολίες. Έτσι αρκετοί πολιτογραφήθηκαν με λάθος στοιχεία.
Τα ψυχολογικά τεστ
Ανάλογα με την πάθηση, σημείωνε με την κιμωλία που κρατούσε πάνω στα ρούχα τους το ανάλογο σύμβολο. Το Χ ψηλά στον δεξί ώμο σήμαινε νοητική καθυστέρηση, χαμηλά στον ώμο, δυσμορφία. Το Β σήμαινε ότι είχε προβλήματα στην πλάτη ή καρδιακά προβλήματα.
Pg εγκυμοσύνη και Gt παθήσεις στα μάτια.
Οι υπεύθυνοι τους υπέβαλλαν και σε ψυχολογικά τεστ που είχαν σχεδιαστεί ειδικά για άτομα που δεν είχαν επαφή με την αμερικάνικη κουλτούρα.
Όσοι περνούσαν με επιτυχία τις ιατρικές εξετάσεις, περνούσαν στο επόμενο στάδιο της «ανάκρισης».
Οι ουρές μπορεί να αποτελούνταν από 5.000 ανθρώπους. Οι μετανάστες περίμεναν υπομονετικά για να επιβεβαιωθούν τα στοιχεία τους και ο επιθεωρητής να ελέγξει τα χαρτιά τους και να κρίνει κατά πόσο ήταν ικανοί να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Η διαδικασία αυτή διαρκούσε 2 λεπτά!
Αν ο επιθεωρητής δεν ήταν σίγουρος, ο μετανάστης έμενε στο νησί για περαιτέρω έρευνα.
Όσοι περνούσαν, πήγαιναν στο ταμείο του νησιού, έκαναν συνάλλαγμα και έπειτα από ένα πολύμηνο και κουραστικό ταξίδι, ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν την καινούργια τους ζωή στη «γη της επαγγελίας. »
Οι τελευταίοι μετανάστες έφτασαν στο νησί στις 12 Νοεμβρίου 1954.
Από το 1924 ήταν χώρος για εγκληματίες και πρόσφυγες, καθώς η διαδικασία ελέγχου είχε αλλάξει. Οι μετανάστες ελέγχονταν πλέον στο προξενείο κάθε χώρας και προφανώς σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Ειδικά «δια τους κομμουνιστάς».
Σήμερα το νησί λειτουργεί ως μουσείο.
